Je hoort me stilvallen tijdens het gesprek. Ik wil namelijk delen waarom zijn verhaal mij raakte, toen ik het voor het eerst hoorde. Maarten vertelt zijn persoonlijke verhaal in de podcast. (Luisteren kan HIER op Spotify en HIER op Apple podcast.) Hij wil open zijn over zijn chronische depressie, het dealen met teveel prikkels en zwarte dagen.
Ongemak
Ik wil met hetzelfde gemak open zijn over wat mij mentaal is overkomen. Ik wil óók bijdragen aan het doorbreken van het taboe om te praten over je mentale gezondheid. Maar het lukt me niet. Ik spreek de woorden wel uit: ik vertel over 4x de diagnose postnatale depressie krijgen. Ik deel ook nog een beetje over hoe dat was voor mij. Maar ik ben heel blij als Maarten vervolgens weer het woord neemt en met souplesse – hij wel! – vertelt over wat hem is overkomen en hoe hij daarmee dealt.
Taboe
Ik luister met bewondering en compassie naar hem. Ik voel de behoefte om met hetzelfde gemak te delen. En dat lukt me dus toch niet zo best. Ik voel me overbewust van mezelf als ik over mijn persoonlijke situatie van toen praat en ik heb constant het beeld van mijn gezin in mijn hoofd. Alsof ik niet alleen over mezelf praat, maar ook over mijn man en kinderen. Dat schuurt. Houd ik dan een taboe in stand? Terwijl ik juist snak naar het gemak dat Maarten laat zien. Ik weet het niet.
Comfortabel met je eigen verhaal
Wat ik wel weet: je verhaal komt altijd beter aan als je er zelf comfortabel mee bent om het te vertellen. Dus vind ik dat de mate van openheid die ik geef maar van 1 ding af moet hangen en dat is: hoeveel openheid ik wíl geven. Maar dat – heb ik door de jaren heen gemerkt – is makkelijker gezegd dan gedaan. Oftewel: soms val ik even stil, omdat ik er toch nog een taboe op voel rusten. Grote dank aan Maarten dus om dit taboe te onderzoeken en te doorbreken.
