We staan er zelf van te kijken. Van de ene manier krijgen we kippenvel en van de andere niet. We proeven de zinnen nog eens:
“We weten dat het belangrijk is voor de ouders om dichtbij hun zieke kind te zijn.”
of:
“Ik dacht te snappen hoe belangrijk het is, maar door een eigen ervaring begrijp ik nu pas echt hoe graag je als ouder bij je zieke kind in de buurt bent.”
En? Proef jij verschil?
De manager van het Ronald McDonaldhuis (waar ouders kunnen overnachten naast het ziekenhuis waar hun kindje ligt) en ik moeten even slikken. De zinnen lijken enorm op elkaar en tóch komt die tweede bij ons allebei veel meer binnen.
De verschillen ontleed
Het woordje “ik” zegt al veel meer dan het woordje “wij”. Maar het grote verschil zit hem in het inkijkje in de persoonlijke ervaring van deze manager. Ze dacht het te snappen, en nu begrijpt ze het pas echt. Doordat ze het zelf heeft meegemaakt. En dat maakt indruk. Zelfs zonder dat je weet wat haar (kind) precies is overkomen.
Persoonlijker worden
Deze manager van een Ronald McDonaldhuis is bij me gekomen om persoonlijker te worden in haar gesprekken, presentaties en posts.
Ze weet dat méér van jezelf laten zien méér verbinding oplevert (dat had ze bij anderen gezien). Ze weet dat ze het in zich heeft. Maar ze kan het nog niet, omdat ze in een heel zakelijke wereld carrière heeft gemaakt en daar deed het er niet toe – dacht ze – wat je zelf van belang vindt.
Kleine verandering - groot verschil
Ze heeft nu haar manier gevonden van persoonlijker worden. Een kleine verschuiving in haar manier van gesprekken voeren en schrijven. Klein, maar met een grote verandering in verbinding.
Waar zou die kleine verandering bij jou in zitten? Misschien ook eens van het veilige “wij” naar “ik”? Of van luisteren en doorvragen naar ook iets over jezelf delen?
Ik hoop dat je het gaat proberen, het kan zoveel moois opleveren in je werk en relaties met anderen!
