“Kan storytelling ook met onze blauwe mensen?” Of, in plaats van ‘onze blauwe mensen’: ‘ict’ers, financials, ingenieurs’. Deze vraag krijg ik heel vaak. Eigenlijk altijd, als het om zo’n groep gaat.
“Ze willen wel, maar kunnen het niet”
Ik vraag dan door wat ze denken dat er gaat gebeuren als we over hun werk gaan praten. En daar verhalen over laten vertellen. Vaak komt het erop neer dat ze welwillend zijn om mee te doen, maar dat ze het misschien niet zo goed kunnen. “Onze mensen zijn liever kort van stof.”
Het zijn net mensen
Soms pas ik het programma daarop aan. Kort ik de reflectiemomenten in (iets wat ik zelf heerlijk vind om te doen: terugkijken en analyseren, maar ik weet dat niet iedereen daar zo’n behoefte aan heeft als ik). Of laat ik iets meer voorbeelden zien van storytelling, zodat ze beter snappen wat een goed verhaal is.
Maar het belangrijkste wat ik zie in trainingen voor wie dan ook (blauw, rood, groen, geel; bèta of alpha): we zijn allemaal mens. En mensen houden van verhalen.
De jonkies, dat is soms wél anders om storytelling mee te doen
Toch is er wél een verschil tussen alle deelnemers te zien en dat heeft met hun ontwikkelfase te maken. Het duidelijkste zag ik dat voor mijn neus gebeuren toen we verschillende Nederlandse banken na elkaar in de training hadden.
Het ene team was gemiddeld 47 en het andere team was gemiddeld 26 jaar.
De verhalen van het ‘oudere’ team gingen over hun klanten. De verhalen van het ‘jongere’ team gingen over henzelf.
Eerst wil je ‘je werk goed kunnen’ – later wil je ‘goed doen met je werk’
Zo konden we de seniorengroep verhalen laten vertellen over de betekenis van hun werk voor anderen. En heeft de junior groep vooral aan persoonlijke ontwikkeling gedaan: wat kan ik? Wat wil ik?
Later, als die jonkies groot zijn, komt ook die belangrijke vraag bij hen in beeld: wat wil ik voor anderen betekenen?
En dan komen wij graag weer bij ze terug <3
