De microfoons staan al uit. Ik zie opeens tranen opwellen in haar ogen. “San, ik heb je niet eens vertelt waarom ik dit écht doe.”
Ik baal 1 miniseconde. Dit échte verhaal had natuurlijk op tape moeten staan! Direct daarna voel ik me vereerd dat ze het mij nu off-the-record gaat vertellen. Ze vertrouwt me dit toe.
En ik snáp ook dat ze het niet in de podcast wilde hebben: het verhaal gaat namelijk over iemand anders.
Waar doe je goed aan?
Ze wil niet te koop lopen met de ellende van een ander. Maar ze wil wél impact maken met haar werk en haar verhaal.
Die worsteling zie ik terug bij één van de goede doelen die ik steun: het Ronald McDonaldhuis Sophia Rotterdam. Zij bieden een thuis dichtbij voor ouders van zieke kindjes in het Sophia kinderziekenhuis.
Nu ik dit schrijf, val ik opeens stil. Want ik herken het ook bij mijn eigen verhaal. Ik wil niet te koop lopen met mijn eigen ellende om aandacht mee te trekken.
Moeten we onze verhalen dan niet meer vertellen?
Oprechte intentie
Natuurlijk wel. Maar niet te pas en te onpas. Niet zomaar. Niet om te scoren. Het gaat erom wat je wil toevoegen met je verhaal.
Zoals Natasja Jongenotter – manager van het Ronald McDonaldhuis zo goed doet. Zij vertelt over de ouders van zieke kinderen die bij hen logeren om te laten zien wat het Huis voor ze betekent.
Daarmee wil haar sponsors laten voelen hoeveel hun betrokkenheid en bijdrage voor de ouders betekenen en kunnen vragen om extra steun als dat nodig is.
Of zoals ik soms de woorden “dip” of “niet zo lekker in mijn vel” gebruik als ik het over mijn postnatale depressies heb.
Ik wil met mijn verhaal laten zien hoe ik zelf heb ontdekt hoe belangrijk het is om je gedachten hardop uit te spreken. Dat heeft mij toen zo geholpen en inzicht gegeven, dat wil ik delen.
Comfortabel
Ik probeer comfortabel te zijn met wat ik deel. Dus liever niet teveel en liever niet te weinig. Wat is jouw afweging om iets wel of niet te delen?
