Ik had het ook toen de kinderzitjes net van mijn fiets af waren. Ik dacht: “Maar nu zien de mensen op straat niet meer dat ik moeder ben!” En nu heb ik het als pup Fred in de rugzak zit, voorop in de krat van mijn fiets. “Daar zit een hondje in en niemand ziet het! Mensen hebben niet door dat ik zo’n leuke hond heb.”

Zie je mij? 

Blijkbaar vind ik het belangrijk dat mensen zien wie ik ben. (Toen nog) een relatief jonge vrouw mét 2 kinderen. En nu een actieve 40+’er met een wolk van een pup. 

Alarmbellen, 1. Want hoezo maakt het mij uit hoe mensen op straat mij zien? 

Reflectie. Ik denk dat het erop neerkomt dat ik er trots op ben. Trots op mijn gezin, inclusief hond. En dat ik ervan geniet als mensen dat van mij zien. 

Maar wat maakt het die mensen uit? 

Alarmbellen, 2. Wat maakt het die mensen op straat uit wie jij bent, wat je thuis hebt wonen, of je wel of geen hond hebt in de krat van je fiets. Serieus, hun leven draait nul komma nul om jou. 

En toch…

Mensen horen bij elkaar. We zijn geen eenlingen. Iedereen wil zich in min of meerdere mate verbonden voelen aan anderen. Aan onze homies, maar ook als het nog onbekenden voor ons zijn. Dat is hartstikke menselijk. 

Wat wil jij laten zien/horen? 

Pup Fred mag af en toe met zijn koppie uit de rugzak. Lekker met zijn neus in de wind. En iedereen kan hem zien. Ik = blij ei. 

Ik besefte opeens dat deze contradictie (‘zie mij!’ Versus ‘alarmbellen!’) ook opgaat voor wat we vertellen. Oftewel: wat hóórt de ander niet, omdat jij het niet vertelt? Wat krijgen ze niet van jou te weten omdat je er niet over spreekt? Wat zou je publiek van jou moeten zien/weten om echt te snappen en doorvoelen wat je boodschap is? Believe me: daar zit iedereen echt op te wachten. Dus hou die alarmbellen maar koest.