De co-trainer en ik zaten met onze handen in het haar. “Het lijkt alsof ze het niet snapt. Ik zie het niet gebeuren dat ze het gaat doen, maar ik gun het haar zo dat ze het wél kan.” 

Deze vrouw – ik hou het verder anoniem – kon niet vertellen wat zij persoonlijk belangrijk vond aan haar werk. Ze kon wel uitleggen wat haar functie inhield, maar niet wat belangrijk was aan haar werk. Ik zou deze zin wel 10 keer op willen schrijven. Met een he-le-boel uitroeptekens erachter. Zoveel waarde hecht ik aan dit verschil: kunnen vertellen wat voor werk je doet of wat je er belangrijk aan vindt. 

Wat schetst onze verbazing de volgende trainingsdag? Precies déze vrouw deelt een verhaal waarbij iedereen aan haar lippen hangt. Het gaat over haar werk, maar ze vertelt het zo beeldend en zo persoonlijk dat ze het niet strikt over haar functie heeft, maar over wat er voor haar toe doet in haar werk. 

Whaaa, joehoe, het is gelukt, euforie! 

Nog steeds krabben mijn collega en ik ons achter de oren. What happened? Hoe kon het nou dat zij de ene keer helemaal niks persoonlijks liet zien – wij allemaal afhaakten bij haar praatje – en we de volgende dag massaal aan haar lippen hingen? Het leek wel tovenarij, maar dat is het natuurlijk niet. Ik denk dat zij ons heel duidelijk heeft laten zien wat onze verschillende werkvormen in de training opleveren. Een pitchformat (die eerste keer) en een storytellingoefening (de dag erna) zorgen voor een totaal ander verhaal. 

Wij zijn de trainers, maar oh wat leren we soms veel van onze deelnemers. 

Dank aan allen die hun verhalen met ons en elkaar delen. 

Diepe buiging,

Sandra de Haan, ook namens het Vertelschool-team:

Ferdi Jansen,

Karina de Paepe, 

Sandra de Snoo, 

Suzan Vink en

Tyche van Bommel