Ik heb het zelf een paar keer meegemaakt. Dat ik zo in mijn eigen verhaal opging, dat ik álles met de zaal deelde. Dan had ik het over mijn postnatale depressies en hoe ik daarover ooit met mijn kinderen zou praten. 

Stond ik daar met een dikke keel op het podium. Achteraf schaamde ik me ervoor dat ik het met het publiek over mijn kinderen gehad had, terwijl ik ze thuis nog niks had verteld. Dat voelde niet ok. 

Ik ging te ver

Pas achteraf had ik door dat ik te ver was gegaan. Ik was té persoonlijk geworden. Wat nu? 

Je bent niet de enige

Eén van de meest geruststellende lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd is: ik ben niet de enige. Ik ben niet de enige die weleens teveel deelt en daar achteraf spijt van heeft. Ik ben niet de enige die dat dus pas achteraf doorheeft (!). En ik ben niet de enige die zich dan afvraagt: wat nu?

De verbinding is des te sterker

Ter relativering: het publiek aan wie je teveel verteld heb, ervaart dat niet altijd als teveel. Dus op momenten dat jij daar nog mee worstelt, heeft degene die naar je verhaal luisterde er waarschijnlijk geen last (meer) van. Sterker nog: je publiek zal de verbinding met jou – juist door je persoonlijke verhaal – enorm sterk voelen. En die verbinding blijft. Terwijl de inhoud van het verhaal vervaagt, is het gevoel van vertrouwen en verbinding dat jij oproept bij de ander nog steeds sterk. Ik weet dat, omdat me het ook wel eens andersom is overkomen. De ander met wie ik in gesprek was, ging – achteraf gezien – te ver in wat ie deelde. 

Geef er woorden aan

Ik had dat tijdens ons gesprek niet door. Ik vond de persoonlijke uitwisseling die we hadden fantastisch.
Later kwam hij er bij me op terug. Hij legde uit dat ie het gevoel had teveel prijs te hebben gegeven, te persoonlijk te zijn geweest. Dat vond ik zo mooi en moedig. Ik denk dat dat het beste is wat je kan doen: aangeven bij je gesprekspartner dat je erachter bent gekomen dat je (ongemerkt) je eigen grens bent overgegaan. Zodat die met respect en discretie met je verhaal omgaat. 

En daarna? 

En daarna probeer je het gewoon nog een keer. Let je iets beter op wat je wél en niet kwijt wil. Zo bounce je een tijdje tussen het ene uiterste (té persoonlijk) en het andere uiterste (nietszeggend verhaal). Totdat je vanzelf uitkomt bij de manier van vertellen die het best bij jou past. Hoe persoonlijk wil je het hebben?!