Ken je dat opwindende gevoel dat je plotseling kan overvallen als je je grote droom opeens heel concreet voor je ziet? Dat je precies doorhebt wat er moet gebeuren als eerste stap; dat je weet hoe het moet én dat je het kan?

Voor mij is dat een ‘ik-ren-nu-rondjes-door-de-kamer-moment’. Woohoo! Zoveel energie om ervoor te gaan. Alsof je met die eerste stap je droom alvast kan vastpakken.

Ik heb het ook bij klanten gemerkt die bij mij komen voor individuele sessies (dat doe ik soms met mensen die heel goed weten waarvoor ze komen en niet willen wachten tot er weer een training gepland wordt): zodra ze heel concreet voor zich zagen wat ze moesten gaan doen, liepen de tranen over hun wangen. Bijvoorbeeld die ene vrouw die al zo lang uit haar oorspronkelijke werkveld weg was, dat ze niet zag hoe ze daar weer aan de slag kon. Tot ik haar voorstelde om eens kennissen uit die tijd op te bellen en te vragen om bij te praten met een kop koffie om te kijken wat er nu speelt.

That’s it.

Ik stelde voor om een kop koffie te gaan drinken met de mensen die ze nog kende van toen.

De tranen liepen over haar wangen.

Ik ren rondjes door de kamer, zij huilt. Het komt op hetzelfde neer: we worden emotioneel omdat we onze droom opeens heel dichtbij zien komen.

Je zal het misschien niet geloven, maar zoiets gebeurt er ook als jij een gepaste call to action doet na jouw verhaal.

Hoe dan?

Als je je praatje houdt zonder call to action, is de helft van de mensen bij het verlaten van de zaal alweer vergeten waar het over ging. Eyeopener: een inspirerend verhaal is niet voldoende om mensen iets te laten dóen.

Ik ken mensen (ook ondernemende types) die anderen niks willen opleggen. Niks door de strot willen duwen. Zichzelf niet willen opdringen. En daarom maar geen call to action doen.

Tegen die mensen zou ik willen zeggen: draai het eens om. Wat ontneem je de ander als je niet een suggestie doet waar de ander heel graag JA op zou willen zeggen? Zoals die vrouw die nu kopjes koffie aan het drinken is en zo haar droombaan terugvindt?

Zo zie ik de call to action: het is een manier om concreet te maken waar de ander mee aan de slag kan als diegene interesse heeft in wat jij te vertellen hebt. En soms is die suggestie spot on en heb jij het verschil kunnen maken met je verhaal. (Van die gedachte alleen al ren ik even een rondje door de kamer. Yiehaaaa!)