Daar zit ik weer hoor, met mijn microfoon tegen de computer te praten. Ik ben niet 100% tevreden met hoe dit werkt, maar ik doe zeker nog een poging omdat ik het wel prettig vind om tegen jullie te kunnen praten, ook al horen jullie mij niet 😊. 

Waar ik het vandaag over wil hebben is een groep die ons nog lang zal bijblijven. Het was een team van de gemeente Rotterdam, mijn oud-werkgever, altijd leuk om daar weer terug te zijn.

De groep bestond uit 75 man die daarvóór in aparte teams bij de gemeente werkte, en nu voor het eerst bij elkaar één groot team vormde. Wij werden gevraagd om deze groep te trainen, omdat ze in theorie heel goed begrepen waarom ze bij elkaar werden gezet in één team, maar het waren nog wel verschillende doelgroepen. 

Het leuke was dat én de managers én de medewerkers zelf om een gezamenlijk verhaal vroegen. 

Wat hebben we gedaan? 

We zijn met dat hele team aan de slag gegaan om erachter te komen waar zij hun bed voor uitkomen. Waar doen zij het voor? 

Zij vertelden aan elkaar de momenten uit het werk waarop ze met trots terugkijken, omdat in die momenten ze wat moois hebben kunnen betekenen voor een ander. We hebben ze bij het vertellen van die verhalen bij elkaar gezet in gemixte groepen . Wat we zagen gebeuren, was dat ze de verhalen van de ander herkende. Dus ook al kwamen ze oorspronkelijk uit een ander team, hun verhalen over wat ze deden en wat dat de ander opleverde, waren vergelijkbaar aan elkaar. 

Uit al die verhalen die ze aan elkaar vertelde, hebben we in een paar stappen (dat klinkt heel simpel maar daar hebben we heel hard voor gewerkt) de gemeenschappelijkheid gehaald. De gemeenschappelijke kern van waar dat hele grote nieuwe team voor stond. 

Iets begrijpen is niet hetzelfde als ermee kunnen werken

Wat we zagen gebeuren was dat die bloedgroepen, die eilandjes die de oorspronkelijke teams eerst nog waren, verdwenen. Het werd één team. 

Dus ze klopten in eerste instantie bij ons aan voor hun gezamenlijke verhaal, maar toen ze klaar waren, waren ze een team geworden. Niet alleen op papier, maar nu ook in hun samenwerking en verbinding. 

Wat ik hieruit geleerd heb is: een reorganisatie op papier kun je wel begrijpen, maar die nieuwe situatie lééft niet meteen in de praktijk. Begrijpen is echt wat anders dan ermee kunnen werken. 

Wat heb jij hieraan?

Ik deel dit met je, omdat we er met trots op terugkijken dat we een bijdrage hebben kunnen leveren aan de ontwikkeling van dit team. Maar ook omdat ik hoop dat je zelf wat kan met deze inzichten: in hoeverre voel jij verbonden aan je team? Aan de mensen met wie je samenwerkt en met het gezamenlijke doel dat jullie nastreven? Wij hebben ondervonden hoe belangrijk dit is voor je motivatie en het nemen van dagelijkse besluiten: die kun je steeds toetsen aan de richting die jullie samen opgaan. Stel nou dat het jezelf tegenvalt hoe verbonden je je voelt met je collega’s en/of het gezamenlijke doel dat jullie hebben (als dat al helder is). Dan is dit het eerste wat je kan doen: je collega’s om verhalen vragen. Verhalen over wat zij hebben meegemaakt tijdens hun werk waar zij met trots op terugkijken. En vraag dan door over hoe zij anderen hebben kunnen helpen: wat konden die gelukkigen vanaf toen gaan doen (of blijven doen, of juist: waar waren ze eindelijk vanaf)?

Om je een voorbeeld te geven uit het team uit dit verhaal: een van de loopbaancoaches had warme herinneringen aan een jonge vrouw die haar baan kwijtraakte en plotseling totaal niet meer wist wat ze wilde. Hoe ga je in vredesnaam succesvol solliciteren als je écht niet weet wat je wil doen? Deze loopbaancoach heeft haar naar verschillende open dagen gestuurd van opleidingen. Briljante zet, zo bleek. Want door het afstruinen van al die mogelijkheden kwam ze erachter wat ze wilde: dierenverzorger worden. Totáál iets anders dan wat ze tot dan toe had gedaan.

Kun je je voorstellen wat voor moois dat oplevert, als je erachter komt wat je het liefste doet? 

Ik wens je mooie verhalen toe.