Storytelling is niet nieuw: het is verhalen vertellen zoals de mensheid dat al duizenden jaren doet. Dat is niet zo gek: als je naar een goed verhaal luistert, lijkt het of je er zelf bij bent. Dat is magisch. Ik heb wel eens in een training gehad dat ik de groep vroeg om aantekeningen te maken tijdens mijn verhaal. Een van de deelnemers zei: “Ik had mijn pen gepakt om aantekeningen te maken, maar ik legde hem als vanzelf weer neer toen ik je verhaal hoorde. Ik wilde blijven luisteren.” Zo werkt het bij goede verhalen: je hersenen gaan volledig in de luisterstand en maakt er beelden bij. 

Maar hoe maak je nou een goed verhaal van je werk? Dat je makkelijk kunt gebruiken tijdens presentaties, voorstelrondjes en spontane ontmoetingen? 

Ik laat nu de uitgebreide versie van storytelling buiten beschouwing. Ik ga het dus niet hebben over alle ingrediënten van een goed verhaal, ik ga het niet hebben over de volgorde die je het best kan gebruiken. Ik ga voor de guick win en geef dé tip over hoe je je verhaal beeldend maakt. Dát maakt namelijk dat de luisteraar het gevoel heeft dat ie er zelf bij is (of was). 

Die tip is: ga in gedachten terug naar het moment waar je het over hebt, maak een foto en beschrijf wat je ziet. 

Zo kan ik me nog herinneren dat in een training iemand “de veegwagens in de lege straten” benoemde. Dat is een halve zin waarin hij het beeld van een donkere, stille straat, met van die zwiep-zwiep-zwiep geluiden bij mij opriep. Magisch. (En het gaat hier over veegwagens.)

Mijn boodschap aan jou is: je verhaal hoeft dus niet perse extra tijd te kosten om beeldend te zijn. Maar het maakt je praatje wel direct leuker, makkelijker om naar te luisteren én te onthouden. Tel uit je winst. Dus de volgende keer dat je iets vertelt, maak een ‘foto’ en beschrijf die. Ik verheug me nu al op de leuke gesprekken die je hierdoor krijgt!