Hij spuugde nog net niet toen hij dit tegen me zei, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Storytelling was een smerige, sluwe manier om mensen te manipuleren. 

Ik stond even naar adem te happen. Hoe kwam hij hier nou bij? En – oh jee – zouden meer mensen deze associatie hebben bij de term storytelling? De happy feeling van een ijskoffie to go halen in het park tijdens een mijmerwandeling was op slag verdwenen. 

Ik ken deze man langer dan vandaag. Het is een boomlange kerel, met een unieke smaak en een uitgesproken mening. Ik zal het maar meteen toegeven: ik vind dat soort types net zo interessant als dat ik bang voor ze ben. Ik hou namelijk van eensgezindheid, herkenning en harmonie. Noem me een watje, maar voor een confrontatie kun je me niet ’s nachts wakker maken. 

Het gesprek begon luchtig en lieflijk. We wisselden ervaring uit over het eerste Coronajaar (ups-and-downs!) en sporten (wat was het een zware les vanochtend!). Ik wilde positief afsluiten met het nieuws dat ik net met een nieuw team van trainers was begonnen voor de internationale veranderopgaven. Stiekem hoopte ik dat hij spontaan een briljante Engelse naam zou verzinnen voor deze nieuwe tak van de Vertelschool. “Want bijvoorbeeld”, schetste ik, “de European School of Storytelling bestaat al”. Ik zag zijn gezicht betrekken. “Storytelling?! Dat is toch niet wat jij doet?” 

“Uhh, jawel: we leren onze deelnemers de technieken van storytelling aan om hun persoonlijke boodschap goed uit te kunnen dragen. We zijn toch de Vertelschool?” 

“Storytelling is smerig! Het lijkt een leuk verhaal, maar alles is erop gericht om mensen iets aan te smeren wat ze niet willen.” Woow. Ik deinsde een stapje achteruit. Die uitspraak kwam van diep. Ik wist helemaal niet dat mensen deze associatie konden hebben bij zoiets (in mijn ogen) onschuldigs als de technieken van een goed verhaal. Ook al schrok ik ervan, ik snapte zijn uitspraak toch ook wel. Sterker nog: ik was het 100% eens dat een goed verhaal niet misbruikt mag worden voor het achterbaks manipuleren van de luisteraars. Alleen: dan is storytelling an sich toch niet de boosdoener? Het is een middel om je publiek te raken met wat je te vertellen hebt. Zodat ze naar je willen luisteren en je boodschap beter onthouden. Volgens mij kan dat alleen maar met een authentiek verhaal: dat het gaat over iets dat echt gebeurd is en wat je met de juiste intentie vertelt. 

Ik zou willen dat dat de associatie wordt met de term storytelling: authentieke, persoonlijke verhalen met een oprechte intentie. Wil jij meehelpen? Dat kan direct. Door bij iedere keer dat je over je werk vertelt, een verhaal te delen. Over wat je raakt bijvoorbeeld of waar je trots op bent. Als je een recent voorbeeld neemt uit je eigen praktijk, kun je erop vertrouwen dat je het soepel kan vertellen, zonder dat je er heel erg bij na moet denken.