Ik smul van dit verhaal. Ik mag als één van de sprekers optreden op een groot symposium (duurt de hele week) over agile werken bij de overheid. Ik hou ervan te spreken, maar nóg liever zet ik de mensen die naar me luisteren aan het werk. Daar leren ze volgens mij namelijk veel meer van dan alleen naar mijn praatje luisteren. 

Dit keer waren we met een klein clubje, dus dan is de kans dat ik de verhalen meekrijg van de deelnemers een stuk groter. (Dat doet me overigens denken aan de allereerste workshop die ik met de Vertelschool Rotterdam gaf. Ik wilde uitproberen of mijn methodiek ook werkte in een groep, en niet alleen 1 op 1. Ja dus, het werkte. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden: ze vertelden hun verhalen aan elkáár en niet meer alleen aan mij. Ik miste dus veel van die prachtige parels die gedeeld werden.) 

Wat kom jij doen? 

Ik hop online van breakoutroom naar breakoutroom om de deelnemers waar nodig te begeleiden en eventuele vragen te beantwoorden. Ik val midden in het verhaal van deze deelnemer binnen. 

Ze is geen theatrale verteller, maar weet door de nadruk te leggen op bepaalde zinnen de aandacht te grijpen en ons als publiek mee te slepen in haar verhaal. Ze vertelt over iets kwetsbaars: ze begon met haar interim werk bij een nieuw team. Het hele team deed de armen over elkaar, zakte achterover en vroegen haar waarom zij daar nodig zou zijn. Ouch, geen prettige binnenkomer. 

Wat ze deed, maakte indruk op me. Ze nam het niet persoonlijk, probeerde niet de kritiek te weerleggen of te overschreeuwen met argumenten waarom ze daar toch duidelijk op haar plek was. Ze gaf ruimte aan alle bezwaren door zich rustig voor te stellen en daarna aan te kondigen dat ze met iedereen afzonderlijk kennis zou maken en zou bespreken wat ze eventueel zou kunnen betekenen. 

Daarnaast deelde ze wat haar werk voor haar betekende, naast de andere belangrijke zaken in haar leven, zoals haar – in diverse opzichten bijzondere – gezin. 

De sfeer in de groep sloeg compleet om. Ze hadden niet meer het idee dat ze met de zoveelste tijdelijke kracht van buitenaf opgescheept zaten, maar ze zagen opeens een mens voor zich staan. Ik verbaas me iedere keer weer dat het delen van iets persoonlijks zoveel teweeg kan brengen. Het maakt je mens in de ogen van je publiek. Ze herkennen zich in je. Maar huh? Voordat je iets persoonlijks deelde was je toch ook een mens? Ik zie het keer op keer gebeuren: de functies doen er niet meer toe, de maskers gaan af, de uniformen uit (figuurlijk!) en de gezichten verzachten. Er ontstaat verbinding tussen mensen en dan is de samenwerking opeens mogelijk. 

Wat heb je gedáán?

Een paar dagen later roept de manager haar bij zich: “Wat heb jij bij dat team gedáán?”, vraagt hij verbaasd. “Niks bijzonders”, zegt ze. “Gewoon mijn verhaal gedeeld en besproken hoe ik ze kon helpen bij hun werk.”

Authentiek versus voldoen aan verwachtingen

Ik vind dit zo’n mooi verhaal, omdat we denk ik allemaal wel iets herkennen uit deze situatie. Ofwel als ‘de nieuweling’ ofwel als iemand die zich opgescheept voelt met weer een nieuwe tijdelijke. En de kracht die voortkomt uit het je openstellen naar de ander vind ik fantastisch. Terwijl er niet veel voor nodig is: een persoonlijk inkijkje en openstaan voor de wensen en bezwaren van de ander. Maar toch, het is niet vanzelfsprekend om je zo op te stellen zoals deze dame heeft gedaan. Want we willen wel authentiek zijn. Maar hoe vaak gedraag je je onbewust toch naar wat je denkt dat van je verwacht wordt? Vind je het moeilijk om zomaar iets persoonlijks te delen of niet direct met tegenargumenten te komen? Misschien is wat zij deed dan ook een eerste stap voor jou: kondig aan dat je met iedereen afzonderlijk kennis gaat maken. Dan koop je tijd en ga je 1 op 1 in gesprek. De kans op een persoonlijke verbinding is dan groter.