Hoe twee schijnbaar tegenovergestelde toestanden tóch naast elkaar kunnen bestaan. Het gebeurde me de afgelopen maanden. Ik zat best een beetje in de put. Nét toen ik dacht dat we ons aardig door de crisis hadden geslagen, kreeg ik het ene na het andere telefoontje: “San, heel tof dit programma wat we met jullie gaan doen, maar liever als het weer normaal kan”. Van het eerste telefoontje schrok ik nog niet zo, maar de 6 die volgden maakte me toch echt wel onzeker: wannéér kunnen we dan wel weer ‘gewoon’ door met onze trainingen? Want trainingen geven = de vreugde van dit bedrijf. Én mijn buffer was bijna op. Dat voelde zó niet lekker, ik zat met mijn handen in het haar.

Tegelijkertijd was ik bezig met iets heel erg gaafs. Een ontwikkeling waardoor ik – als ik er aan denk – niet meer stil op mijn stoel kan blijven zitten. Het aantrekken van nieuwe trainers voor de internationale tak van de Vertelschool. Wajoooo…..

Hoezo opeens internationaal?
Al vanaf het begin van de Vertelschool vragen opdrachtgevers of de training ook in het Engels kan, want: collega’s uit de hele wereld die hier werken en de voertaal is Engels. Van de 6 trainers waren er 2 die comfortabel genoeg waren met Engels om de trainingen te kunnen geven. Twee trainers vond ik niet overdadig, maar we redden het er prima mee.

Toch kreeg ik langzaam het idee er nog iets anders nodig was. De klanten waar ik mee in gesprek was, zeiden het zo: “Kun je dit ook internationaal? Ik bedoel eigenlijk: intercultureel. Want we hebben collega’s in Europa, het Midden-Oosten en Azië. Ik weet niet of zij allemaal hetzelfde reageren op jullie training, dus het gaat niet alleen om de Engelse taal, het gaat ook om een diversiteit aan groepen kunnen binden binnen één training.”

De eerste paar keer dat ik dit gesprek had, dacht ik: “Jammer, dit kunnen wij nog niet. Ik had je er zo graag mee geholpen.” En door, met de orde van de dag.

Tot eind vorig jaar. Toen sprak ik weer zo’n interessante klant-in-spé, waarmee ik iets verder ging. Ik vroeg hem om ons te helpen bij het opzetten van het programma. Hij heeft immers de ervaring met de collega’s. In zijn geval zaten ze in Nederland, Frankrijk en Amerika. Hij vertelde levendig over de verschillen tussen de Fransen, Nederlanders en Amerikanen. En toen zat ik dus op het puntje van mijn stoel te wiebelen. Hoe gaaf zou het zijn als wij deze groep kunnen helpen? Met hun gezamenlijke verhaal, gevormd op de manier die bij hen past (en dus niet op z’n Hollands altijd maar hele directe en persoonlijke vragen stellen). Ik zag het voor me. En ook dat we voor zo’n klus de mensen nog niet in huis hadden.

Hoe ben ik nou aan dat nieuwe team gekomen?
Net als de vorige keer dat ik trainers zocht heb ik een oproepje gedaan in mijn netwerk en op LinkedIn. 4 keer was het raak. Tijdens het gesprek zág ik het ze doen: de interculturele groepen door het programma leiden, afgestemd op de manier van communiceren en informatie verwerken die bij die deelnemers past. Dat bleek het criterium te zijn om ze wel of niet in het team op te nemen: of ik het plaatje in mijn hoofd kreeg dat ze de training aan het doen waren. En er was nog iets: de lichtjes in hun ogen. Die bij allemaal oplichtten toen ik schetste dat het niet alleen om de Engelse taal ging, maar dat het om het verbinden van collega’s van over de hele wereld ging. Sodeknetters, het leek wel kerstmis, met al die schitterende lichtjes!

Klaar? Nee, nog niet helemaal.
Het team is er klaar voor. De nieuwe webpage is er. Foto’s gemaakt. Alles in kannen en kruinen, toch? Bijna. Ik wilde alleen nog even een nieuwe naam voor de internationale tak van de Vertelschool Rotterdam (dat bekt niet zo lekker in het Engels).
Pffffffffff. Ik heb me de blubber gezocht: iets met connected stories, of our stories of iets met sparkle of spot on. Mogelijkheden te over zou je zeggen. Maar klein probleemje als je een internationale naam zoekt: érgens op de wereld bestaat die dan vaak al.

Wat nu?
Ik koos de volgende tactiek: ik laat het ff lekker zitten, heb de naam van de training wél vertaald en ik wacht tot ik een briljante ingeving krijg die nog niet al ergens bestaat. Als jij een naam hebt die je bij de internationale Vertelschool vindt passen, zou ik die heel graag van je horen! Mail hem gerust: info@vertelschoolrotterdam.nl Als het hem uiteindelijk wordt, hijs ik je persoonlijk op een schild!

Happy greets,

Sandra en het internationale team:
Anna Tijsseling, Cédric Ceulemans, Ferdi Jansen en Sara Huang