Ik ben niet geboren met ondernemersbloed in mijn aderen. Nu ik ondernemer ben, denk ik wel dat het bij me past. Het woord ‘autonomie’ heb ik nog net niet op mijn voorhoofd getatoeëerd, maar is van levensbelang voor mij. Ik denk weleens dat als ik uit een ondernemersfamilie was gekomen, het niet eens in me opgekomen was om iets anders te gaan doen dan mijn eigen bedrijf te starten. We will never know. Ik had als klein meisje een andere droom: ik wilde juffrouw worden. 

Hoe ben ik dan in godsnaam voor mezelf begonnen? 

De korte versie van het antwoord op deze vraag is: stapje voor stapje en opeens was het zover. Hoe dan? 

Het begon met twijfels over mijn werk. Ik had een waanzinnig project (ik leidde met een team van 25 trainers 1.400 collega’s op in gesprekstechnieken) waar alles in zat voor mij als ambitieus projectleider: de grootte van de opdracht, het zelf samenstellen van het projectteam, het samenwerken met deskundigen uit de wetenschap, het budget met 6 nullen… Ik kon mijn lol op, echt waar, ik was ook trots dat ik dit mocht doen. Er was echter één ding waar ik me niet in kon vinden en dat was dat er nog tíen van zulke projectleiders klaarstonden om met diezelfde groep van 1.400 collega’s een of andere training te doen. Ik stond erbij en keer ernaar en dacht alleen maar: dat kan niet. Dat kan niet allemaal tegelijkertijd. 

Dit bleek een niet te overbruggen verschil van mening met mijn bazen. En dus kon ik maar één ding bedenken om het op te lossen en dat was: ontslag nemen. 

Thuis vertellen

Dat nieuws werd me thuis niet helemaal in dank afgenomen – snap ik ook wel met een hypotheek en 2 kinderen – en dus ging ik snel op zoek naar een nieuwe baan. 

Ik vond de baan waar ik nu nog steeds een gat van in de lucht spring: ik werd opperhoofd sales bij RotterZwam (die kweken oesterzwammen op koffiedik, toen nog in Tropicana). Tot zover mijn brave carrière als docent geschiedenis op de middelbare school en daarna projectleider professionalisering bij de gemeente. Ik ging vanaf nu in 3 truien (want geen verwarming) naar het voormalig tropisch zwembad om daar een start-up te helpen hun circulaire droom te verwezenlijken. 

De ochtend van mijn eerste dag daar bleek een cruciale stap te zijn in mijn ontwikkeling als ondernemer. We moesten namelijk nog even de arbeidsvoorwaarden bespreken. 

Ik kan je zeggen: zo’n gesprek loopt bij een start-up wel even anders dan ik tot dan toe gewend was. Siemen (de oprichter van RotterZwam) vroeg me: “Wil je in loondienst of ingehuurd worden?” Ik wist al dat ze alleen minimumloon konden uitbetalen. Toen heb ik ter plekke, op die versleten leren bank in de keldergrot van Tropicana, besloten om niet in loondienst te gaan. Ik wilde meedoen met de ondernemende vibe die daar hing. En ik wilde ook niet de pijn voelen van een inkomensval van hier tot Tokio. (Die val maakte ik natuurlijk ook als zzp’er, maar voelde toch anders. Minder au.) 

Nog iets thuis vertellen

En toen moest ik thuis nog even vertellen dat ik ‘voor mezelf begonnen was…geloof ik….beetje per ongeluk….’. Ook dát nieuws werd me niet geheel in dank afgenomen – oeps -, maar we besloten het erop te wagen en de vraag of-dit-nou-wel-zo’n-goed-idee-was voor ons uit te schuiven. Twee jaar om precies te zijn: zoveel tijd gaf ik mezelf om te ontdekken of ik dit wilde en kon. 

Twee jaar later

Twee jaar later zitten mijn man ik samen in een koffietentje. Het moment is daar. De evaluatie. Het go/no-go moment. Het moment waarop we de knoop doorhakken of ik doorga als zelfstandig ondernemer of dat ik weer een baan ga zoeken. Het moment waar ik 2 jaar lang aan gedacht heb: zou het me lukken? Ben ik er geschikt voor? Kan ik de stress aan? Brengt het geld in het laatje? 

Hét gesprek lijkt wel een anti-climax. Mijn man zegt heel droog: “Nou, gaat wel goed toch?” Dat is het. Dat is het hele evaluatiemoment. Mijn pen en papier stop ik weer terug in mijn tas. Geen lijstjes met voors en tegens nodig. Het gaat gewoon goed. Klaar. En door. 

Wat ik die twee jaar daarvoor nooit had kunnen bedenken, is echter inmiddels gebeurd: ik ben een eigen bedrijf gestart: Vertelschool Rotterdam. Ook dat is weer met stapjes gegaan, die ik niet van tevoren heb zien aankomen of heel bewust heb genomen, maar die er stap voor stap wel toe hebben geleid. 

Bij RotterZwam voelde ik me thuis. Ik stak al mijn uren die ik kon werken in dat bedrijf. Het voelde alsof het ook een beetje van mij werd. En ik kon er steeds minder goed mee dealen dat het niet echt van mij was. Ik wilde mede-eigenaar worden. 

Dat is niet gelukt. Gave gesprekken gevoerd met de eigenaren, maar mijn wens was niet de hunne. Dus ben ik vanaf dat moment langzaam afscheid gaan nemen van RotterZwam. En ben ik ondertussen hulp gaan zoeken om mijn oude eenmanszaakje nieuw leven in te blazen. Want naast RotterZwam had ik nauwelijks klanten. Ik móest leren hoe je iets in de markt zet en klanten aantrekt. 

Ik ben intensief begeleid door een businesscoach waarmee ik uiteindelijk de Vertelschool heb kunnen starten. 

Stap voor stap kom je uiteindelijk – per ongeluk – ergens

Je ziet: er zitten een heleboel stappen tussen mijn laatste baan in loondienst en mijn eigen bedrijf en heel veel van die stappen heb ik 1) niet zien aankomen en 2) zonder bewust plan genomen. Wat ik achteraf pas zie is dat al die stappen bij elkaar tot iets groots hebben geleid. Het helpt me om af en toe terug te kijken naar de weg die ik bewandeld heb. Het maakt me trots op wat ik tot nu toe heb bereikt en het zet me aan om stap voor stap door te blijven gaan. 

Ik hoop dat jij ook af en toe met trots terug kan kijken op wat jij gedaan hebt. 

We zullen doorgaan!