Skip to main content

Het gebeurt me niet elke dag dat ik gebeld word door een vriendje van vroeger. Dit vriendje – as in: we waren helemaal hoteldebotel met dikke verkering in groep 6 – bleek in het vak van Leren en Ontwikkelen terecht te zijn gekomen, bij de grootste frietfabriek van Europa.

Grappig hoe je na al die jaren direct weer een connectie voelt – en de teletijdmachine induikt met de ene flashback na de andere.

Maar nu – aan de telefoon – zijn we dik 30 jaar ouder, minstens even zoveel kilo’s zwaarder en hebben we al een leuke carrière gemaakt. Oftewel: we zijn volwassen en verantwoordelijk geworden en dat vraagt wat van ons. We vinden elkaar in ‘het goede willen doen’ en dat dan ‘echt goed doen’.

Nieuw leermodel

Hij heeft als chief van de afdeling Leren en Ontwikkelen een nieuwe koers ingezet. Niet meer de mensen van de werkvloer halen -> in een klasje stoppen -> overladen met informatie -> terugsturen naar de werkvloer. Punt.

Want daar heb je niks aan.

Dat kan beter.

Het nieuwe leermodel is óp de werkvloer. Leren als de situatie zich in jouw praktijk voordoet. Precies dan. Niet eerder, niet later.

Goed, maar moeilijk

Dat klinkt logisch: precies zoals leren zou moeten werken. Maar vergis je niet: dit is zoveel moeilijker in te richten dan een verplicht klasje. Want hoe voorspel je wat iemand wanneer nodig heeft aan: kennis, bewustwording, vaardigheden, vertrouwen? En hóe bied je dat dan aan? In een klasje kan iemand zijn vinger opsteken om iets te vragen. Maar hoe werkt dat als elk moment van de dag een potentieel leermoment is? Technische mogelijkheden en onderwerpen genoeg, maar waar kies je voor?

Cultuurverandering

That’s where we come in. Om koers te kunnen houden in deze overkill aan mogelijkheden, de rode draad te kunnen blijven zien in al het leeraanbod en om echt te snappen waar deze transitie om gaat, zijn wij met de afdeling Leren en Ontwikkelen op zoek gegaan naar hun hogere doel.

Hoe?

Iedere medewerker van de afdeling mocht vertellen over de trotsmomenten in het werk: dát is waar zij het voor doen.

Ik kan je verklappen: dan gaat het niet over technische snufjes. Dan gaat het over mensen zien groeien. Over collega’s die naar je toekomen met een ontwikkelvraag. Over seniors die als een mentor de jonge broekies wegwijs maakt. Over die ene keer dat een medewerker na sluitingstijd nog terugging om te controleren of de machine wel goed stond afgesteld.

Het gaat dus om betrokkenheid, verantwoordelijkheid, ontwikkeling. Dát is je kompas.

Want daar heb je niks aan.

Dat kan beter.

Huh? Is dit het? Wat kan ik daarmee?

Jij niet zoveel. Het is namelijk niet jouw kompas. Jouw / jullie kompas vind je uit jullie eigen verhalen.

Interesse om daarmee aan de slag te gaan? Laat het me weten, ik help je graag op weg.

Bel: 06-43761545 / mail: info@vertelschoolrotterdam.nl / of reageer op dit bericht.

Leave a Reply