Waarom ik de Vertelschool Rotterdam de Vertelschool heb genoemd? Omdat ik heel graag niet in mijn eentje wilde blijven. En ik dacht: op een school werken meerdere leraren. Dat was mijn droom: een team van trainers om me heen. Toen ik in januari 2017 begon met de Vertelschool, leek die droom nog heel ver weg. Ik dacht aan een jaar of 5 voordat het reëel zou zijn om met een team te gaan werken. 

En toen kwam Sandra op mijn pad

Als je mijn vorige ‘kijkje-in-de-keuken-blog’ hebt gelezen weet je dat ik lang niet alle stappen op weg naar mijn eigen bedrijf bewust heb gezet. Het is meer een verhaal van: kleine stapjes maken allemaal bij elkaar onverwachts een grote sprong. 

Zo ging het ook bij het gaan werken met een team. 

We zaten in het net verbouwde restaurant van het Schielandshuis. Een historische plek, middenin in de moderne binnenstad van Rotterdam. Sandra (de Snoo) zat tegenover me en we dronken thee en café au lait uit enorme glazen. En nog een, en nog een. Want we kletsten maar door. We hadden elkaar nog nooit gezien, maar zoveel te vertellen. Ze was me aangeraden door meerdere mensen uit mijn netwerk en het was een schot in de roos. Het klikte. 

Zij was de eerste aan wie ik mijn droom toevertrouwde. Ooit wil ik werken met een team van trainers. Het was voorjaar 2018, dus voor mij was dit een gewaagde uitspraak, veel te voorbarig. 

Na liters thee en koffie begonnen we afscheid te nemen. Kordaat als ze is, zei San: “Dank voor het fijne gesprek. Even concreet, hoe gaan we nu verder? Ik wil wel voor je werken.”

Rakkafloeps. Mijn mond viel open. 

Dolgelukkig en panisch tegelijk

Ik was dolgelukkig en panisch tegelijk. Ik was helemaal vereerd dat ze dat zei en tegelijkertijd kon ik alleen maar denken: “Oh sh*t, dit komt veel te vroeg!” Dus wat zeg je dan? Dan zeg je “Ja. Wow. Ik heb nu geen werk voor je, maar ik laat je ook niet gaan. Dus graag.” 

Ik ging zwevend terug naar kantoor. Ondertussen groeide mijn zelfvertrouwen – grappig hoe dat werkt als die eerste stap eenmaal is gezet – en bedacht ik een plan om meer trainers aan te gaan trekken. Want als San nu al hardop tegen mij uitspreekt dat ze voor me wil werken, misschien zijn er dan wel meer trainers die dat willen. 

IJzer smeden als het heet is

Ik werd in die tijd gevolgd door vrouwenondernemen.nl en er kwam net weer een interview met mij online. Daarin kreeg ik de vraag of ik het niveau wilde behouden waar ik nu stond of dat ik wilde groeien. Groeien, was mijn antwoord. Ik heb de publicatie van dat artikel aangegrepen om mijn oproep te doen aan zelfstandig trainers: “De Vertelschool groeit. Wie helpt er mee?” 

De telefoon rinkelde, jeejh! Ik kreeg heel leuke mensen aan de lijn. Wow! Ik had gevraagd om senior trainers, ervaren rotten in het vak die ik kon opleiden in mijn programma. Het klikte weer. Niet met iedereen, maar daar was ik eigenlijk wel blij mee. Want ik kon niet iedereen een plek geven in het team en blijkbaar kon ik op basis van een goed gesprek bepalen of ik ze wel of niet wilde uitnodigen om erbij te komen. 

Zul je net zien: ik had het hele team snel nodig

In november 2018 zijn we met zijn allen op de foto gegaan. Ik kijk er elke dag naar en ben iedere keer trots en zo blij als een ei. En ook al leek het véél te vroeg om aan deze droom te beginnen, de werkelijkheid was toch weer anders dan ik dacht. Want begin 2019 kregen we de opdracht om een afdeling van 75 man te trainen. Wat was ik blij dat ik een team had. In mijn eentje was me dit nooit zo goed gelukt. 

Moraal van dit verhaal

Ik had een droom en een vaag plan. En opeens zat die mooie kans voor mijn neus, lurkend aan de thee. Ik ben blij dat ik daar “Ja” tegen heb gezegd en mijn plan heb gelaten voor wat het was. Soms moet je blijkbaar aan iets beginnen voordat je er helemaal klaar voor bent.