Als ik terugkijk op het afgelopen jaar zie ik ups-and-downs. Overal. In mijn bedrijf, qua pieken en dalen van hoeveelheid werk en inkomsten. Maar ook in hoe ik er zelf bij zat. In een dip – tranen met tuiten – of juist opgepompt, vol energie om er alles aan te doen om mijn geliefde Vertelschool door de crisis te slepen. En thuis: een jaar vol harmonieuze gezinsmomenten en ook – herkenbaar denk ik – van die verveelde, lusteloze dagen dat je bijna blij bent als ze er weer op zitten en je straffeloos languit mag om te gaan slapen.

Schop tegen mijn schenen
Een van de eerste dingen die ik merkte aan de Corona-crisis was dat ik als begroeting tegen mijn schenen werd geschopt door een van de deelnemers van de training. Ouch! Ik stond even met mijn mond vol tanden. Gelukkig besefte ik net op tijd dat het juist een heel vriendelijk gebaar van de man in kwestie was. Het was opeens risicovol om elkaar een beleefde hand te geven. Nee, dan maar een rake trap. 

Videootjes en bellijsten
De eerste trainingen die we in de lockdown van maart verzorgden, waren nog geen technische hoogstandjes. Ik nam instructievideo’s op die ik samen met de opdrachten per mail verstuurde aan de deelnemers. Vervolgens belden (!) we elke deelnemer stuk voor stuk en konden zo iedereen begeleiden. Te gek! Het was heel anders dan met de hele groep tegelijkertijd werken, maar voor iedereen was het een onverwachts goede manier om te leren. En toch zou ik dat nu niet meer zo doen. Want nu hebben we Zoom en daglichtlampen en energizers en digitale Vertelboekjes en zó ontzettend veel meer ervaring dat die bellijst van een jaar geleden uit het jaar kruik lijkt te komen. Ik kijk er met een nostalgische glimlach op terug. 

En toen werd het angstvallig stil
We leerden snel bij (grote dank aan ‘opperhoofd digitale tools’ trainer Suzan Vink!) en konden de volgende trainingen volledig live online geven. Fantastisch. Voor zolang het duurde. Want ook al lagen er mooie opdrachten in het verschiet, er kwam geen nieuwe aanvraag. Iedereen leek op de pauzeknop gedrukt te hebben. Het bleef oorverdovend stil. 

Ik heb me afgevraagd of ik zelf ook even pauze zou nemen. Kwam ook wel goed uit met 2 kinderen die thuisonderwijs moesten krijgen. 

Maar daar had ik geen zin in en het voelde niet goed. Beetje zoals de kapitein het zinkende schip niet kan verlaten. (Dit was een dip hè mensen, dat druipt er vanaf, of niet?)

Het gesprek met de ommekeer
Dat voorjaar; heerlijk weer buiten, in mijn hoofd af en toe een dreigende donkere wolk; had ik een goed gesprek met trainer Tyche (opperhoofd ‘doorvragen tot er gezegd wordt waar het echt om gaat’). Die vroeg zich hardop af waarom ik erover dacht om te pauzeren. “Hoezo zou je niet doorgaan? Er is toch nog genoeg te doen?” Raak. En wat nog harder binnenkwam: diep van binnen was ik hartstikke bang dat ik de Vertelschool zou moeten sluiten. Rationeel niet. Maar emotioneel dus wel. Ik wilde het zo graag redden. Door dat opeens zo duidelijk te voelen, wist ik ook wat me te doen stond: niet wachten en hopen op een nieuwe opdracht, maar zelf gaan halen! 

Schop onder mijn kont
Corona heeft me een flinke schop onder mijn kont gegeven. Ik ben na het gesprek met Tyche keihard aan de bak gegaan. Met acquisitie (ik ben in contact gekomen met heel leuke nieuwe zakelijke kennissen) en een toekomstverkenning. Dat was voor mij een ideale combinatie van elke dag de goede dingen doen om mijn bedrijf te laten groeien én om de lol te hebben van toekomstdromen concreet maken. 

En toen kwam de 2e lockdown
“Oh jee, daar gaan we weer”, dacht ik toen ik de persconferentie keek eind september. Tweede golf, weer een lockdown. Ik zat met mijn handen in het haar die avond. 

Maar wat bleek? De bedrijven gingen deze keer helemaal niet in de pauzestand. Dat wilden ze juist koste wat kost voorkomen. Yihaa! Ik werd – om in termen van kapiteins en bootjes te blijven – overspoeld door een golf van aanvragen. Kun je je voorstellen hoe intens gelukkig ik daar van werd? Bijna een half jaar was het veel te stil geweest en opeens konden we volle kracht vooruit. Het raakt me nu weer, nu ik het opschrijf. Ik had het gevoel dat ik mijn bedrijf door de storm geloodst had. Misschien overdrijf ik schromelijk en denk je: “pfff, je aanstellen is ook een vak”, maar zeker nu ik weer in stabieler vaarwater zit, kijk ik er met een mengeling van trots en medelijden op terug. Ups-and-downs, ik zei het toch? Ik zie ze overal in het afgelopen jaar. 

Misschien prijs jij je gelukkig met een wat evenwichtiger jaar, of heb je ook enorm je best moeten doen om er iets van te maken. Ik heb in ieder geval mijn lesje geleerd: ik heb iets gevonden om voor te vechten en ik ga door door door en door om het te laten slagen. Stap voor stap voor stap voor stap. Ben heel benieuwd naar wat ons het komende jaar brengt. 

P.S. Dit was het derde blog achter elkaar met een ‘kijkje in de keuken’. Hierna volgen weer blogs over wat onze deelnemers meemaken in de training en wat jij daarvan kan leren. Vraagje aan jou: wat vond je van deze kijkjes in de keuken? Hoor het graag van je, dankjewel voor je berichtje.