Wij werken veel voor mensgerichte verandermanagers die gelukkig net als wij grenzeloos nieuwsgierig zijn naar aanpakken en werkwijzen die anderen gebruiken. Zo worden wij geregeld gevraagd naar onze methodiek. Specifiek naar hoe je in vredesnaam uit alle individuele persoonlijke drijfveren die wij ophalen (waarom zet jij de wekker om aan het werk te gaan?) de gemeenschappelijke kern haalt: waar zij het met zijn allen voor doen. 

Ik moet dan altijd lachen, want dat is precies waar wij het als trainers uit onze tenen moeten halen om dit proces te laten slagen. 

Waarom is dat onderdeel nou zo moeilijk? 

Omdat er gekozen moet worden. En dat doet pijn. Want heel veel moois wat de collega’s met elkaar gedeeld hebben, komt niet letterlijk terug in die ene zin; de kapstok met hun gezamenlijke boodschap. 

Wat maakt het makkelijker om te kiezen? 

Heel simpel: als de kern van de boodschap te lang wordt, kan niemand hem onthouden. Dus a) de deelnemers kunnen hem niet goed vertellen en b) het publiek kan er niks mee, want het is het ene oor in, het andere oor -gaap- direct weer uit. 

Baas boven baas met korte krachtige boodschap:

Wat schetst onze verbazing? We zijn bezig met een groep van 75 deelnemers. We verdelen ze in subgroepen om na het luisteren naar elkaars trotsmomenten de kernboodschap van waar zij voor staan te formuleren. Het ene groepje doet het beter dan het andere groepje, maar we zien een klassieke instinker gebeuren: ze willen het liefst álles wat ze doen in die ene zin proppen. Eén zin bestaat dan opeens met allerlei komma’s en koppelstreepjes stiekem uit 4 zinnen. Te lang oordelen wij en sturen ze terug naar de tekentafel.

Aan het eind van de sessie kiest de groep de meest passende kapstok; dat wil zeggen: de zin die het best weergeeft waar hun hartjes het meest van gaan kloppen. Yes, missie geslaagd. We puffen uit onder het genot van een glaasje prik. Nu maar hopen dat ze zich houden aan deze kort, maar krachtige kern en dat ze hun verhalen gebruiken om over te brengen wat de bedoeling is van hun werk. (En dat ze dus niet in het geniep die kapstok steeds verder uitbreiden totdat daar opeens toch weer álles instaat wat ze doen.) 

Na een half jaar zijn we weer bij het team, om te kijken hoe het in de praktijk gaat met hun transitie en het verhaal dat ze erbij vertellen, ieder op zijn eigen manier. We vallen bijna van onze stoel. De kapstok die ze gebruiken om hun persoonlijke verhalen aan op te hangen is niet groter geworden, maar kleiner! Ze zijn er in dat half jaar achter gekomen wat de essentie is van wat zij voor een ander betekenen en dat is: luisteren. “Wij luisteren” is hun kapstok geworden. Die ze bewijzen en emotie meegeven door al die prachtige voorbeelden die ze er uit hun eigen praktijk bij vertellen.