Ik voel me nog misselijk worden als ik aan die ochtend denk. Ik was nog niet zo lang docent op een middelbare school in Rotterdam en ik had die dag weer 4 havo. Het liep niet in die klas. Ik kon ze niet aan. Ik wilde heel graag, maar het lukte me niet om de orde te houden in die klas. 

Daar hing ik boven de pot

Die ochtend speelde ik met de gedachte om gewoon niet meer te gaan. Ik was zó misselijk van de zenuwen dat ik ervan moest overgeven. 

Direct daarna besloot ik dat ik me zo niet wilde voelen. Het ging hier om mijn werk potverdikkie. Dat moest ik toch zonder misselijk van te worden kunnen doen?! 

In het gareel

Dus ik ging, met gemengde gevoelens, naar school. Toen ik aankwam in het lokaal bleken alle tafeltjes uit elkaar te staan. Er was net een toets geweest. Ik zag mijn kans. Ik besloot de tafeltjes te laten staan, zodat de leerlingen íets minder makkelijk met elkaar konden kletsen/geinen/klooien. 

Die les was ik ein-de-lijk in control bij deze klas. Ik wist zó goed wat ik van ze verwachtte en wat ik ze aan lessen wilde meegeven dat uur. 

Duidelijk duidelijker duidelijkst

Aan het eind van de les kwam een leerling me een compliment geven. Smelt. Hij zei dat dit mijn beste les ooit was. En dat was in deze klas ook zo. (Helaas pindakaas was de magie de les erna weer verdwenen bij deze 4 havo, maar dit inzicht had ik in ieder geval opgedaan: ik moet zelf heel goed snappen wat ik wil en verwacht, pas dan kan ik zo’n klas goed sturen en begeleiden.)

En toen werd ik moeder én ondernemer 

Ook bij de opvoeding van onze 2 dochters en bij het runnen van mijn bedrijf herken ik de hick-ups en de sleutels. Het gaat alleen nog dieper. Wat vind ik werkelijk belangrijk om mee te geven? Aan mijn kinderen en aan mijn klanten? Waar gaat het mij/ons ten diepste om? 

Idioot grote vragen

Ik heb de antwoorden -op deze idioot grote vragen- door de jaren heen steeds scherper gekregen. Door er keer op keer bij stil te staan. “Vinden we het echt belangrijk dat ze met mes en vork eten?” Mwah. “Ik vind het belangrijker dat we met elkaar eten en dat we samen bespreken wat ons bezighoudt.” (Gevolg: onze dochters presteren het allebei nog wel eens om met de vork in de ene hand, te eten met de andere ‘blote’ hand 😉. Maar het is wél gezellig.) 

Kompas 

Mijn ervaringen als docent, moeder en ondernemer hebben me stil doen staan bij wat ik echt belangrijk vind. Wat ik anderen mee wil geven en hoe ik inhoud wil geven aan mijn relaties, leven en werk. Dat gebruik ik – bewust en onbewust – als kompas. En het komt hierop neer: ik wil me verdiepen in de ander. Ontdekken wie diegene is en wat die belangrijk vind. Zodat zij daar hun eigen échte keuzes mee kunnen maken. Ik ben ervan overtuigd dat we dan allemaal het beste van onszelf kunnen geven. 

Ik wens ook jou het allerbeste. Hele mooie dagen met je dierbaren en wie weet een vlokje sneeuw.