Heb je Michael Pilarczyk wel eens horen spreken? Hij heeft een diepe, volle, krachtige stem. Hij vertelt gedragen en meeslepend. Uitbundig. Niet hyper, wel ronkend.

Ik heb hem horen spreken op een congres waar daarna een héél ander soort spreker kwam. Toenmalig minister Kamps.

Die sprak zacht en met weinig intonatie. Zo zacht dat ik moeite moest doen om hem, met gespitste oren en op het puntje van mijn stoel, überhaupt te kunnen verstaan. Ik heb het een volle minuut geprobeerd, daarna gaf ik het op. Ik heb dus niks gehoord van zijn verhaal, maar ik was er wel nieuwsgierig naar. Ik vind het nog steeds jammer dat ik het gemist heb. Ik denk dat hij iets te vertellen heeft namelijk.

Laat deze even inzinken: ik word eerst overrompeld door de ronkende, meeslepende stem van goeroe Pilarczyk en daarna vind ik het doodzonde dat ik grijze muis minister Kamps niet kan verstaan, omdat ik zit te popelen om zijn verhaal.

Ik ken inmiddels heel wat grijze muizen die allemaal denken dat ze een Pilarczyk moeten worden op het podium.

Dat is dus niet zo. Ik popel om jouw verhaal te horen, grijze muis. Ik denk dat je me wat te vertellen hebt.

Maar ik wil je wel kunnen verstaan. Dus als ik minister Kamps (en jou als je je er enigszins in herkent) een tip mag geven:

Pak een microfoon!

That’s it. Doe niet iemand anders na die je benijdt op het podium. Doe het op jouw manier. Maar wel zo dat je publiek het kan verstaan.