Vroeger werd ik ook wel ‘Jantje lacht, Jantje huilt’ genoemd. Als ik blij en gezellig was, mocht ik beneden bij de anderen blijven. Werd ik humeurig of verdrietig, moest ik naar mijn kamer. Mijn stemming wisselde nogal eens, dus je kan je voorstellen hoe uitgesleten de houten trap naar boven inmiddels is 😊 : blij naar beneden, boos naar boven. 

Constant inhouden

Emoties waren maar lastig, het zou beter zijn als je ze niet hebt (of in ieder geval in mindere mate). Dat is wat ik lange tijd gedacht en gevoeld heb. Ik wilde geen Jantje lacht, Jantje huilt zijn. Ik wilde stabiel en sterk zijn. En dus heb ik jarenlang mijn emotionele reacties onderdrukt. Ik voelde dus wel een heleboel, maar probeerde dat niet teveel te laten merken. 

Emotionele achtbaan

Tot ik rond mijn dertigste goede gesprekken ging voeren bij een professional. Ik kwam er uiteindelijk achter – ik geef je nu de samenvatting – dat mijn niet-bepaald-eentonige gevoelsleven juist ook een rijkdom is. Van de weeromstuit ging ik opeens heel veel delen: ik piepte bij ieder pijntje, hield mijn boosheid niet in en kon zwijmelen bij de vleet. 

Volwassen 

Een dikke 10 jaar later, is het wat meer gestabiliseerd. Ik verstop mijn emoties niet, ik gooi ze ook niet direct op tafel, maar houd er wel rekening mee dat ze er zijn. Heel concreet: als ik een sessie heb waarbij ik van tevoren weet dat ik er hyperenthousiast uit kom, plan ik direct daarna een uur in mijn agenda met maar één ding te doen: naar buiten. 

Parallel met mijn authentieke verhaal…

Toen ik 5 jaar geleden begon met de Vertelschool heb ik getwijfeld over wat ik van mezelf moest laten zien. Want ik wilde wel dat het nuttig was voor een ander om naar mijn verhaal te luisteren, dus wat zou ik dan moeten vertellen?

Nu ik erop terugkijk, heb ik hetzelfde cirkeltje doorlopen met mijn verhaal als met het uiten van mijn emoties. Ik had iemand anders nodig om me in te laten zien dat ik mijn verhaal niet voor mezelf moest houden. Toen dat kwartje eenmaal gevallen was, vertelde ik mijn verhaal dan ook in geuren en kleuren. Over mijn postnatale depressie en hoe dat een keerpunt in mijn leven is geweest. Dat was het verhaal dat ik te vertellen had en waar ik anderen mee wilde laten zien hoe effectief het is om je uit te spreken over wat echt belangrijk voor je is. 

…dat ik iedere keer op een andere manier vertel

Als ik vroeg wat mensen van mijn verhaal vonden, kreeg ik vaak te horen dat ze er iets van zichzelf in herkenden en dat ze dat prettig vonden. Anderen gaven aan dat ze het ongemakkelijk vonden om naar te luisteren: ‘zo particulier, waarom moet ik dat weten?’

Ook in het vertellen mijn verhaal ben ik uiteindelijk volwassener geworden. Na eerst 10 jaar zwijgen, daarna een paar jaar ‘het aan de grote klok hangen’, wissel ik nu af hoeveel ik van mijn persoonlijke verhaal vertel. Ik kan dat, omdat ik nu nog beter snap (dan 5 jaar geleden) wat ik ermee wil zeggen. Die boodschap probeer ik zo goed mogelijk aan te laten sluiten bij de groep waar ik voor sta. Eén les is zo universeel dat ik die nu ook met jou wil delen en dat is: 

“een goed verhaal, daar zit emotie in”

Dat is waar je mensen mee raakt, waarmee je ze in de luisterstand zet, waardoor je überhaupt bij iemand binnenkomt. Dat gevoel blijft langer hangen dan de woorden die je zegt. Zonder emotie, geen verhaal. 

Klinkt eng, maar het is een must

Emotie in je verhaal MOET dus. Maar je kan ermee variëren. Vertel over wat belangrijk is voor je: een knoop die je hebt doorgehakt, een les uit het verleden waar je nu nog steeds iets aan hebt, een ervaring die je hebt meegemaakt: als het maar iets is wat voor jou op dit moment wezenlijk is. Vertel waarom het zo van belang is voor je. Dat is authentiek en daar zit emotie in. Je zal zien wat er bij je publiek gebeurt: die hangt aan je lippen.