Ik ken het wel van vroeger. Als kind voelde me ik heel vaak een hertje, huppelend in de wei. Inmiddels ben ik een serieuze volwassen vrouw (ahum), die hier en daar wel een dipje heeft meegemaakt. Dus zó vrij en onbevangen huppelen als toen ik kind was, is er wel een beetje af.

Daarom vind ik het zo grappig dat iedere keer als ik mensen hun verhaal hoor vertellen (in de trainingen of in 1 op 1 gesprekken) ik een beetje verliefd op ze word. Dat doet me helemaal denken aan dat gevoel van huppelen in de wei. Het maakt me licht en warm tegelijk.

Dat is wat de verhalen met me doen: ze geven me een inkijkje in wie je bent en wat je belangrijk vindt. Dat raakt me. Dankjewel.

X,

San

P.S. Vertel je verhaal niet alleen aan mij, vertel het aan iedereen die je dierbaar is.

P.S. 2: Heb je het gevoel dat je geen verhaal hebt? Ook jij hebt er een heleboel te vertellen, ik help je op weg: vertel over de momenten die jij hebt meegemaakt die je op de een of andere manier belangrijk vindt. Wanneer was je bijvoorbeeld trots op iets of iemand? Wat maakte je blij? Waar was je toen je je gelukkig voelde? Ga maar eens grasduinen in je herinneringen. Erover vertellen maakt zichtbaar wat je belangrijk vindt. Dat zijn de verhalen die anderen raken.