We worden gek van elkaar, deze felle tante en ik. Zij is een rasondernemer met een bloeiend bedrijf in bloemen en ik probeer haar in te laten zien dat zij – onbewust – van betekenis is voor haar klanten.
“Maar ik heb geen momenten om trots op te zijn, want ik heb de hele dag van die momenten. Dat is voor mij niet bijzonder.”
Zucht.
“Je moest eens weten wat voor rijkdom dat is. Je hebt zoveel momenten te noemen waar je met een goed gevoel op terug kan kijken.”, probeer ik, om haar in te laten zien hoe waardevol die pareltjes zijn. Voor haar blij verraste klanten, maar ook voor haarzelf.
De andere deelnemers van de workshop Storytelling snappen waar ik met haar naartoe wil en schieten te hulp: “Weet je nog dat je toen dat boeketje had gemaakt voor die vrouw die niet van kleur hield? En dat ze toen tot tranen geroerd was en er trots als een pauw mee door de kerk stapte?”
“Yessss, nou zijn we er!”, denk ik.
Maar nee. Ze trekt haar schouders op en zegt weer: “Ja, maar dat is gewoon mijn werk. Zulke dingen heb ik altijd.”
We lachen even. Maar vanbinnen voel ik een steek. Ik wil haar zo graag laten stilstaan bij wat ze voor anderen betekent. Hoe mooi en waardevol dat is.
Voor ik naar een volgend tafeltje loop om te kijken of ik daar wél kan helpen, zegt ze tegen me: “Ik moet het denk ik even laten bezinken. Misschien lukt het me morgen wel om de trots te voelen.”
Ik hoop van harte dat het is gelukt.
Waar kijk jij nu met trots op terug als je aan jouw werk denkt?
