Ik kan het me zó voorstellen. Peter zit totaal gefrustreerd tegenover me. Hij heeft nu een paar keer online gastlessen gegeven en hij raakt steeds helemaal in de war. Hij vergeet zijn tekst, weet niet goed meer koers te houden in zijn verhaal en zoekt steeds naar bevestiging van de studenten. Maar die krijgt hij niet, want hij ziet ze niet. Ondertussen maakt zijn haperende verhaallijn het er niet beter op. Want hij ergert zich natuurlijk ook nog eens aan zijn eigen falen. Ik heb het met hem te doen. Ondanks de moeite die het kost en de frustratie die het hem oplevert om deze gastlessen online te doen, wil hij heel graag zijn verhaal blijven delen met de studenten. En in de (gedeeltelijke) lockdown heb je dan geen andere keus dan digitaal. Hij wil zo graag, maar ik heb ook het gevoel dat hij de hoop bijna heeft opgegeven. 

Interactie met een scherm? 

Gelukkig is er echt wel een oplossing voor zijn probleem. Meerdere oplossingen zelfs. Om frustratie te voorkomen en zeker te weten dat de woorden goed zijn mond uit rollen, kan hij ervoor kiezen om zijn gastles op video op te nemen en die in de klas te laten zien, in plaats van het live hakkelend en struikelend te blijven proberen. Ik zie Peter nog een beetje verdrietiger in zijn stoel wegzakken. Geen goed idee voor hem, dat is duidelijk. 

Waarom niet? Omdat hij die interactie met de studenten zo tof vindt. Daar doet hij het voor. Dat hij ziet wat zijn verhaal met ze doet en hoe ze erop reageren. 

Ok, dóór naar oplossing nummer 2. Hij heeft dus reactie nodig van zijn publiek. En dat krijgt hij nu niet, omdat hij de gezichten van de studenten niet kan zien*. In een klaslokaal krijg je heel direct reactie (uit mijn docenten-tijd kan ik je verklappen dat je soms méér reactie krijgt dan dat je zou wensen, haha). Dat gaat vanzelf: je zíet aan de koppies of ze geïnteresseerd zijn of niet en je hóórt het wel als ze het er niet mee eens zijn. Peter is het op die manier gewend. Ik snap daarom goed dat hij volledig in de war raakt nu hij zijn verhaal tegen een scherm houdt en er NUL reactie komt. 

* Bij de meeste online programma’s kan dit natuurlijk wel, al krijg je dan maar een heel klein hoofdje te zien. In zijn geval hebben de scholen ervoor gekozen om alleen de gastdocent in beeld te brengen en niet de klas.

Verken de technische mogelijkheden, bepaal interactiemomenten

Peter moet dus veel meer zijn best doen om te zorgen dat hij wél interactie krijgt met de studenten. Dat kan heus, ook al zit je in een online programma waar je de deelnemers niet kunt zien. Check daarvoor van tevoren de mogelijkheden in het programma. Bijvoorbeeld: chatfunctie, knoppen als ‘hand opsteken’ of ‘duimpje omhoog’ of de microfoon openzetten van een van de deelnemers. Peters huiswerk wordt dan ook: eerst de technische mogelijkheden checken. 

Dan de gastles onder de loep nemen: wanneer zijn er momenten dat  je reactie van de studenten verwacht of interactie met ze moet hebben om verder te kunnen? Op die momenten vraag je om een comment in de chat, een duimpje omhoog of om in te spreken via de microfoon. Wissel die manieren af om het dynamisch te houden en doe wat met de response die je krijgt. Daar wordt je verhaal spontaner van en de toehoorders voelen zich tóch ‘gezien’ en zijn dus meer betrokken bij je les. Denk je bij het voorbereiden: ‘Tjemig, dit is wel heel veel werk en heel veel momenten’…? Dan zit je precies goed. 

Mijn adagium is: beter teveel interactie dan te weinig. Het houdt je verhaal levendig en je toehoorders bij de les. En voor Peter misschien nog wel belangrijker: híj blijft er zelf lekker in zitten, omdat hij steeds feedback krijgt van zijn studenten. Zoals hij het zo graag heeft. 

Heb je ook moeite met het online overbrengen van je verhaal? Bewust meer interactie opzoeken is dan misschien ook voor jou de oplossing. Maar er zijn er zeker meer. Mijn tip voor jou: check eens bij een van onze trainers en tevens grote inspiratiebron: Suzan Vink. Zij weet met haar online skills een heleboel manieren om te vergaderen, brainstormen en workshops te verzorgen via een scherm.

Digitale groet,

Sandra & Suzan & de rest van het team