Ik werkte nog bij de gemeente en had zelf een training gemaakt: “Zo luisteren ze wel. Hoe je je boodschap overbrengt aan een groep.” Een van de deelnemers heeft zo’n last van zenuwen dat ze een hekel heeft gekregen aan spreken voor een groep. Ze wil graag van die zenuwen af. 

Klotsende oksels

“Waar heb je last van?”, vraag ik haar. Ik wil weten welke lichamelijke ongemakken ze voelt. “Klotsende oksels, mijn ademhaling zit in mijn keel, mijn hartslag knalt omhoog.” Ze kijkt er neerslachtig bij. 

Ik denk even na. Ze heeft er echt last van, het is geen aanstelleritis. En toch denk ik dat dit haar niet in de weg hoeft te staan om haar verhaal goed over te brengen. Ze is – in spontane ontmoetingen – namelijk een uitstekende prater. 

Wedstrijdspanning

Ik ga bij mezelf te rade. Wat ervaar ik als ik voor een groep spreek? Ik voel me alert. Mijn hartslag gaat omhoog. Mijn ademhaling wordt intensiever en soms (toen meer dan nu) klotsen mijn oksels ook. 

Maarrrr, het grote verschil met haar is: ik heb er geen last van. Sterker nog, ik heb het nodig, die spanning! Als ik namelijk te nonchalant voor een groep sta, verlies ik mijn focus en raak ik de draad kwijt. Ik krijg de groep dan niet goed mee naar het einddoel van dat spreekmoment. 

Van ‘spanning’ naar ‘focus’

Ik vertel haar dat ik ongeveer dezelfde symptomen ervaar als zij. Ik zie de schellen van haar ogen vallen. Al die tijd heeft ze gedacht dat het slecht is om zenuwen te voelen als je spreekt in het openbaar. Een bewijs dat je het niet kan. Voor mij is het eerder andersom: als ik zonder spanning voor de groep sta, heb ik te weinig concentratie en alertheid om er helemaal voor ze te zijn. Ik heb die focus nodig om goed te presteren. 

Zenuwen horen erbij, maar níet dat je er last van hebt. Hoe zit dat bij jou? Heb je hinderlijke zenuwen waar je vanaf wil? Probeer dan eens uit of het voor jou ook werkt om ze niet als ‘bewijs van onkunde’ te zien, maar als wedstrijdspanning die je helpt te focussen.

Laat het me weten of het je heeft geholpen, ik gun het je zo.