Het lijkt uit zijn tenen te komen. Zijn stem slaat zelfs een beetje over. Ik kan zijn onmacht voelen door het scherm heen. 

We zijn bezig met sessie 2 van de training Storytelling bij een afdeling van een paar honderd man. De organisatoren doen zelf ook mee (dat raden we altijd aan) en tussen 2 van hen ontstaat er een wezenlijke uitwisseling. 

Steeds wanhopiger

De één blijft zeggen dat ze ‘gewoon’ haar werk doet en dat ze daar niks in kan ontdekken waar ze trots op is. De ander – op steeds wanhopigere toon – probeert haar te laten inzien dat ze ongelofelijk veel waarde heeft voor de afdeling. Hij snapt niet dat ze geen trots voelt op wat ze doet. Ten slotte roept hij uit: “Hou eens op met je ‘gewoon’!”

‘Gewoon’ een triatlon

In haar spraakwaterval over dat ze geen trotsmomenten heeft, raakt ze opeens een sleutel. Ze geeft een voorbeeld uit haar privéleven:

“Mensen roepen ook altijd tegen mij dat het zo knap is dat ik de triatlon doe. Maar dat is toch gewoon een kwestie van trainen? Als ik dat kan, kunnen anderen dat ook. Gewoon.” 

Aha! Het ene ‘gewoon’ is het andere niet. 

Ik loop zelf hard. De grootste prestaties op mijn naam zijn de halve marathon en de Roparun. Ik weet nog goed hoe ik tijdens mijn eerste weken hardlooptraining steeds dacht: “Oef, deze week is het gelukt, maar volgende week moet ik het nóg langer volhouden, dat lukt vast niet…” 

Ik zou die halve marathon of Roparun dus nooit ‘gewoon’ noemen. 

Zij noemt een TRIATLON (!) ‘gewoon’! Haar betekenis van een ‘trotsmoment’ en het woordje ‘gewoon’ heeft dus een heel andere lading dan haar collega of ik eraan geven. Want hee, een triatlon ís niet gewoon. Maar voor haar blijkbaar wel. 

Zelfde woorden – andere betekenis

Wat ik uit dit voorbeeld haal? Ten eerste: dat dezelfde woorden een heel andere betekenis kunnen hebben voor mensen. De crux is die betekenis te achterhalen en uit te wisselen en niet alleen dezelfde woorden tegen elkaar te blijven herhalen. Ten tweede: hij gunt haar zo het gevoel van waarde en trots. Maar hij bleef maar tegen die muur van ‘gewoon’ opknallen. Ik help hem hopen dat ze dat gevoel toch gaat toelaten. Gewoon 😉, omdat het zo fijn is om te voelen dat je werk van betekenis is voor een ander.