Esther Juurlink gaat staan, loopt naar voren en kijkt de groep rond. Ik zit het dichtste bij haar aan de tafel en voel haar blijdschap. Ze haalt diep adem door haar neus en lijkt daarmee haar geluksgevoel op te willen snuiven. “Ik vind het zo leuk om weer voor een groep te staan,” verzucht ze. 

Ik weet dat niet iedereen in de zaal ernaar uitkijkt om voor de groep te staan. Maar iedereen voelt wel haar enthousiasme. En ik denk: “Wat is het jou gegund! En wat een kado om met deze pure vreugde aan de laatste trainingsochtend te kunnen beginnen. Want de collega’s die hier aan tafel zitten, vragen we straks om óók voor de groep te gaan staan.” Als ze terug gaan naar hun afdeling zullen zij het bij ons geleerde overbrengen aan alle collega’s. Dat is het plan. 

Vreugde alleen is niet genoeg

Ik stel me voor hoe zij straks – als ze terugkomen op de afdeling – aan de slag gaan met storytelling. Ze hebben hun eigen verhalen op zak. Ze hebben hun gezamenlijke kern te pakken van waar zij voor staan. Ze kunnen de storytellingtechnieken toepassen. Hoppa – en gaan met die banaan! Toch? 

Ja en nee. 

Weten wat je te doen staat. Daar zin in hebben. Dat is al heel wat. Maar het is niet genoeg om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen dat er verhalen gedeeld worden op het werk. Daar is meer voor nodig. 

Actie. Je moet iets doén. 

Je kan niet zonder actie

Het lijkt zo’n inkopper dat je misschien geneigd bent hier niet eens aan te denken. Je wil wat, dus je gaat ervoor zorgen dat het gebeurt. Punt. 

Maar kijk eens realistisch naar de trainingen die jij hebt gevolgd. Wat je je voornam tijdens de training en wat je de dag erna daadwerkelijk deed.

Op de foto’s zie je Tyche van Bommel in actie. Zij dwingt de deelnemers om een actie op te schrijven (dus niet alleen bedenken, ook opschrijven) die ze na de sessie direct gaan uitvoeren. Een actie die concreet helpt om verhalen te delen op hun werk, ook door collega’s die niet de training hebben gevolgd. Dat zijn er zo’n 350…

“Ik moet gaan”

Ik sta na te praten met Esther als we worden onderbroken door één van de deelnemers. “Ik moet gaan, ik ga nú naar kantoor om mijn actie uit te voeren. Dat zou ik vóór mijn volgende afspraak doen. Dag!” En weg is ze. Mij achterlatend met een gebald vuistje die ik voorzichtig in de lucht steek. Yes! Zij doét het. Ik neem met een gerust hart afscheid van iedereen van dit team en ben ervan overtuigd dat zij al die 350 collega’s kunnen aansteken met het verlangen om verhalen te delen.