En toen kreeg Samya plotseling een microfoon onder haar neus.
Samya (startersadviseur bij de Rabobank) voelt zich even verloren. Waarom komt die camera nou op mij af? Ik kwam toch alleen netwerken en starters helpen?
Ze twijfelt als ze op het podium gevraagd wordt. Maar ze waagt het erop, dapper en enthousiast als ze is. En krijgt prompt de microfoon onder haar neus.
“Hellup!”
Samya realiseert zich echter dat ze weet wat ze wil zeggen. * En is opgelucht. *
Geen paniek. Hoe kan dat nou?
Samya had haar verhaal paraat. Ze was er niet op voorbereid om iets aan het publiek te vertellen. Laat staan mét camera. Maar ze had wel scherp wat haar boodschap was. Die kon ze gebruiken als basis voor haar antwoorden. Heel krachtig. En (bijna) zonder zenuwen.
De kern
Jij kan dit ook. Het moeilijkste is schrappen: er is zoveel te vertellen. Over wat je doet en waarom je dat doet en wat je óók nog doet en hoe dat zo gekomen is etcetera etcetera. Maar hoe meer je ratelt, hoe minder er bij je publiek blijft hangen.
“Schrijven is schrappen”; Godfried Bomans
Precies, dat. De kern vertellen is het weglaten van details en nuances. Geen ruis. En dat is moeilijk, want die extra’s geven sjeu aan je verhaal. Waarom dan toch wegstrepen? Omdat je onthouden wilt worden. En – voor gevorderden – naverteld. Je wilt dat mensen weten waarvoor ze bij jou moeten zijn.
Dove oma
Heb je net als ik een stel dove oma’s en opa’s? Of een (pre)puber in huis? Lucky you!
Dan kun je heeel goed oefenen met tot de kern komen. Een paar zinnen heb je de aandacht en daarna: “Hmmm”, een zacht gemompel en geknik (dove oma) of rollende ogen (prepuberdochter). Weg interesse.
Doe de test
Jouw kernverhaal doorstaat de test als zij het kunnen navertellen. Probeer het eens. Eventueel leen je een oma of een puber.
Succes!