Ik heb het vaker over de call to action. Mijn stelling is dat mensen nog niet in actie gaan komen als ze een inspirerend verhaal hebben gehoord. Ze moeten weten wat ze ermee kunnen dóen. En daar hebben ze jou als spreker voor nodig. Om ze duidelijk te maken wat er heel concreet van ze verwacht wordt. 

Een call to action (oproep tot actie) zie ik als iets waarmee je je verhaal ’te gelde maakt’. Je doet je verhaal immers niet voor niets. Je wilt dat er iets mee gebeurt. Wat? Dat kan van alles zijn. Misschien wil je mensen aan het denken zetten. Of dat ze nú direct iets gaan doen: een product kopen; stemmen; mediteren; een geliefde bellen. Wat dan ook. 

Sommige van die oproepjes spreken voor zich. Daar hoef je geen kostbare spreektijd aan te besteden. Maar je wil er wel voor zorgen dat mensen tot actie overgaan. 

Hoe doe je dat dan?

Tijdens de voorbereiding van je verhaal bedenk je ook welke actie(s) je wilt dat je publiek gaat doen. Is het zo obvious wat je van ze vraagt dat het geen mondelinge toelichting vraagt? Organiseer het dan zo dat je er op het spreekmoment zelf geen woorden aan vuil hoeft te maken, maar dat het wel duidelijk is voor het publiek wat er van ze verwacht wordt. Bijvoorbeeld zoals ik bij het Belastingmuseum zag: 

een stembord met 2 bakjes. Stem je vóór hondenbelasting? Laat dan het hondensnoepje in dat bakje vallen. Ben je tegen hondenbelasting? Stop het dan in het bakje ‘TEGEN’. Kat in het bakkie 😉

Bedenk ook via welke route het publiek de zaal gaat verlaten en waar jij je spullen neer kan leggen, zodat ze er wel iets mee moeten doen. Zo heb ik bijvoorbeeld weleens formulieren neergelegd tussen de zaal en de garderobe, zodat het niet anders kon dan dat alle deelnemers er dus vanzelf tegenaan liepen. 

Kortom: maak het jezelf en je publiek zo makkelijk mogelijk en denk van tevoren uit wat je wilt bereiken en hoe dat het makkelijkst te organiseren is.