Als opgroeiend kind werd ik gedrild om zelf mijn zaakjes te regelen en problemen op te lossen. ‘Alles wat je zelf kunt, doe je zelf.’ ‘Gestrand op een verlaten station? Wij zijn geen taxi; zorg maar dat je thuiskomt.’ ‘Wil je iets hebben? Spaar er maar voor.’ Zelfstandig ben ik er zeker door geworden. En de andere kant? Dat is dat ik soms te lang blijf doormodderen, juist omdat ik alles in mijn eentje probeer te doen. Iets aan iemand vragen vind ik soms zoooo moeilijk! Maar het is wel precies wat nodig is om verder te komen met je bedrijf. Ga maar na wat je allemaal wilt: feedback op je aanbod; sparren met mede-ondernemers; hulp van experts; uitnodigingen voor netwerken of om te spreken op een podium; verkooppunten voor je product en ga zo maar door.

Dus mijn motto is: durf te vragen!

Persoonlijk

In dit blog deel ik mijn verhaal over een periode waarin ik veel over mezelf geleerd heb. Het is een heel persoonlijk verhaal, maar ik denk dat je er dingen in kunt herkennen. Van jezelf of van iemand in je omgeving.  Dit keerpunt in mijn leven speelt nu nog steeds een rol. Het heeft me geholpen te durven vragen. Dat is niet in één keer makkelijk geworden hoor!

Ik heb het over mijn eerste postnatale depressie. BAM, turning point… Ik voelde me verre van kiplekker, maar wilde er niet over klagen. Dat leek me voor mijn gezin de beste tactiek. Want het is al rot genoeg om niet steeds opgewekt te kunnen zijn, maar als ik het er uitgebreid over zou hebben, zou het pas echt zo’n ding worden. Zwaar en ongemakkelijk.

Al van jongs af aan ben ik een open boek. Zolang het over leuke, gezellige en positieve dingen gaat. Véél moeilijker vind ik het om iets te delen over angst, twijfel, onzekerheid, schaamte of een fout. En dat wordt allemaal erg ingewikkeld tijdens een postnatale depressie kan ik je vertellen…

Woorden geven

Op een dag vroeg mijn man: ’San, ik zie dat het niet zo lekker gaat. Maar ik weet niet waar je mee zit als je het me niet vertelt. Dus ik weet niet wat je wilt of wat ik voor je kan doen!’ Woo hoo, wat een eye-opener was dat. En tegelijkertijd voelde ik verzet! Ik dacht: ‘ik wil niet dat het er is, dus ik wil er geen woorden aan geven!’ Maar gelukkig realiseerde ik me snel dat ik er juist wel woorden aan moest geven. Hoe voelde ik me? Wat verlangde ik? Wat wilde ik? En: wat had ik nodig? Dat heb ik toen gedaan, stukje bij beetje, en dat doe ik nog steeds.

Vaak denk ik aan die periode terug als ik weer zo’n drempel ervaar om hulp te vragen. Bijvoorbeeld of de kinderen bij een vriendinnetje kunnen spelen, omdat ik een afspraak heb. Of mijn vrienden mijn evenement op Facebook willen delen. Of een collega mijn video’s wil editen. Of mensen interesse hebben in mijn aanbod.

Mijn vragen zijn heus niet te groot of onbescheiden. Het helpt me om over de drempel heen te stappen en concreet te vragen wat ik wil of wat ik nodig heb. Een ander kan dan ja of nee zeggen. Zo simpel is het. En dat kunnen mensen niet als zij niet weten dat je een vraag hebt. En keer op keer lucht het me op. Omdat mensen me uit de brand helpen, maar ook omdat ze zo graag wíllen helpen.

Heb jij soms ook moeite met een ander om hulp vragen? Waar het bij jou ook vandaan komt, realiseer je hoe fijn jij het vindt om een ander te kunnen helpen. De grap is, dat heeft die ander waarschijnlijk precies hetzelfde. Dus gooi open die behoeften en verlangens, klein of groot, en ontdek wat het jou kan brengen!