Getverdemme, niet leuk om aan terug te denken. Ik gaf les op de kinderboerderij (dat was wél leuk) en deze keer ging de les over brood.

De kinderen uit groep 5 mogen in die les alle ingrediënten verzamelen op de kinderboerderij – eitjes, melk, graan – en bakken hun eigen broodje.

Het is 12 jaar geleden. Ik heb de les al een paar keer gedaan. Het is niet mijn favoriet (er zitten namelijk geen levende beesten in het lokaal), maar ik heb de les in de vingers. Dénk ik.

Megagrote valkuil.
Als ik denk dat ik een les onder de knie heb en achteloos kan geven, gaat het mis. Ik ga er ten onrechte vanuit dat het vanzelf goed gaat. Maar dat is niet zo. Het gaat niet vanzelf.

Ik krijg na die les dan ook de vraag van de juf van de kinderen: “Je hebt dit zeker nog niet zo vaak gedaan?” Aaaaah, ik kan wel door de grond zakken. Ik sta al jaren voor de klas. Maar leg dat maar eens uit als je zo loopt te falen.

Wat gaat er dan mis?
Het is dit: ik heb de les onder de knie, dus ik weet wat belangrijk is om op te letten. Maar dat weten de leerlingen nog niet. Dat moet ik ze dus vertellen. Maar dat doe ik niet, omdat ik het zelf overduidelijk vind.

(Ik schaam me nu een beetje terwijl ik dit schrijf. Dat noemt zich een leraar….)

Ik heb ervan geleerd dat ik heel duidelijk nadruk moet leggen op de dingen die belangrijk zijn in de les. En dat geldt voor jouw presentatie of praatje natuurlijk net zo. Je moet zo duidelijk nadruk leggen dat het zelfs onnatuurlijk voelt. Je boodschap komt namelijk – helaas pindakaas – niet vanzelf over.

Nog heel veel eerste keren gewenst,

San