Wij Zoomen er de laatste tijd op los. Dolgelukkig dat onze trainingen door kunnen gaan. Wat is het fijn om de verhalen van mensen te kunnen blijven horen. En -toegegeven- af en toe even uit het Groundhogday-gevoel van thuisonderwijs te ontsnappen.

Wat maakt digitaal trainen of spreken anders dan als je voor de groep staat?

Je ziet niet alles. Mimiek van de deelnemers is moeilijker lezen. Maar je ziet ook niet alles van wat je zelf doet. Ik kwam er bijvoorbeeld pas helemaal aan het einde van de trainingssessie achter dat ik mijn scherm niet gedeeld had, terwijl ik de hele tijd dingen aan het aanwijzen was geweest. Aarrggh. Frustrerend, maar leerzaam.

Mijn tip voor digitale spreekmomenten en trainingen:

Zeg wat je aan het doen bent en check bij de deelnemers of het overkomt.

Dus (1) niet met stoom uit je oren door blijven zoeken naar de chatfunctie, maar rustig benoemen dat je het even niet kunt vinden. Dan kan iedereen relaxt op zijn stoel blijven zitten, omdat ze snappen wat je aan het doen bent (en zo lief zijn om je even wegwijs te maken) en niet alleen jouw paniek zien.

Dus (2) laat mensen even zeggen hoe ze erbij zitten. Het valt me op dat juist nu iedereen gedwongen in een andere situatie werkt we eerlijk zijn geworden over hoe we ons voelen en hoe de situatie thuis is.

Dus (3) check ff of dat wat je denkt dat de deelnemers in beeld hebben ook daadwerkelijk te zien is. Waargebeurd in onze trainingen:

• Scherm bleek dus niet gedeeld;
• Opdracht in de chat gezet, zodat iedereen die paraat had bij het in koppeltjes werken. Behalve dat de chat niet meer te zien was toen ze in koppeltjes gingen werken. Whoops.
• Stemmen via een vooraf aangemaakte poll. Je weet wel: die poll die ik wel zag, maar voor de rest niemand.

⇒ Benoem wat je aan het doen bent en check of het overkomt. En pas dáárna verzin je iets om het op te lossen.

Ferdi Jansen,

Karina de Paepe,

Sandra de Haan,

Sandra de Snoo,

Suzan Vink &

Tyche van Bommel