In de zomer heb ik zitten nadenken. Over mijn werk. Over waar het me echt om gaat. Want werken met verhalen kan op zoveel manieren. Storytelling kun je zien als ‘de kunst van het verhalen vertellen’, maar mij gaat het niet om de kunst van het vertellen, maar om het authentieke van ieders verhaal. 

Klaar met nadenken? Nog niet. 

Mijn gedachten drijven rustig verder. Wat is dan authentiek? Is het echt zo dat het mij niet uitmaakt hoeveel keer er ‘eeehhh’ wordt gezegd en of mensen irritante stopwoordjes gebruiken als ze aan het vertellen zijn? Hmmm. Laat ik het zo zeggen: ik heb nog steeds liever dat iemand stamelt en over zijn woorden struikelt, maar uiteindelijk wel een oprecht verhaal vertelt dan iemand die smooth en gladjes een verhaal afsteekt die net zo goed door een ander verteld had kunnen worden. Saai…

En toen realiseerde ik me iets pijnlijks.

Ik dacht dit allemaal tijdens mijn vakantie en had mijn gezin om me heen. Mooi studiemateriaal. We moeten soms vechten om de aandacht, want we hebben allemaal veel te vertellen – vinden we. Ieder op zijn eigen manier. De een wil graag wetenswaardigheden overbrengen (heel cliché – dat is de vader), de ander komt vooral met net ondervonden conclusies (dochter van 14), ik vraag vooral veel en vertel over mijn ervaringen en de jongste dochter van 12 deelt alles (alles!) wat ze denkt, ziet en doet. Hoe authentiek wil je het hebben? En toch realiseer ik me op dat moment – heel pijnlijk – dat ik niet altijd naar haar verhalen kan luisteren. Ik kan mijn aandacht er niet bij houden. Misschien is het wat teveel van hetzelfde achter elkaar. Of is het te voorspelbaar. Anyways, ik betrap me erop (en zij mij overigens ook) dat ik maar met een half oor luister. 

En dat is funest.

Zonder aandacht van de luisteraar (haar eigen moeder in dit geval – had ik al gezegd dat ik het pijnlijk vind?) kun je nog zo’n authentiek verhaal vertellen. Het beklijft niet zonder aandacht.

Dus een goed verhaal vertellen is tóch ook een kunst

Authentiek, oprecht, met de juiste intentie verteld… allemaal belangrijk. Maar als je de aandacht van het publiek niet te pakken krijgt en vast kan houden, heb je er niks aan. Mijn gedachtecirkel is rond. Ik kom terug op storytelling als de kunst van het verhaal vertellen. Maar dan wel voor de oprechte, authentieke verhalen die met de juiste intentie verteld worden. I’m all ears! 

P.S. Zo’n babbelaartje in huis is wel reuzegezellig. 

P.S. 2: Op de foto staat onze trainer Ferdi Jansen in een wel héél toepasselijk t-shirt.