Toen ik mijn eerste stage liep op een middelbare school in Voorburg was ik begin 20. Mijn hele voorkomen was jong. Bolle wangetjes, geen model in mijn haar, geen stijl in mijn kleding. Toen ik de boeken ging ophalen werd ik dan ook aangezien voor leerling. Oef. 

Ik moest daaraan denken toen ik met Thea een 1 op 1 sessie deed. Zij volgde de training met haar afdeling, maar had een sessie gemist en ze was zo enthousiast over de training – wat zeg ik? Lyrisch! – dat ze die gemiste module individueel wilde inhalen. Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen. I love it als deelnemers op het puntje van hun stoel zitten en die geef ik met alle plezier wat extra’s. 

De inhaalsessie ging over: Waarom doe je wat doet? Wat vind je belangrijk in je werk? Waar sta je voor? Grote vragen, waar we niet een uur of gaan mijmeren, maar die we op een praktische en leuke manier gaan ontdekken. Ik vroeg Thea om 3 voorbeelden uit haar werk te geven van situaties waar zij het voor doet. Dit is zo leuk aan mijn werk: dan krijg je dus 3 hartverwarmende verhalen uit de praktijk van diegene te horen. Al leken de verhalen bij aanvang helemaal niet hartverwarmend te worden. Eerder tenenkrommend. Bij de gemeente waar ze werkte, kreeg ze bijvoorbeeld een keer te maken met een echtpaar dat een stuk land van iemand had overgekocht. Daar wilden ze hun droomhuis op bouwen. Het enige wat de vorige eigenaar nog even moest doen was de bodem saneren. Je voelt het al op je klompen aan. Saneren had ie niet gedaan, maar was wel met de noorderzon vertrokken. Wat een ellende, ik krijg meteen visioenen van ‘Ik vertrek’ met gehannes met vergunningen, afspraken niet nakomen, contracten niet in orde en dat soort nachtmerries. Ik kan je zeggen, ‘Ik vertrek’ is nog het paradijs bij dit verhaal. 10 jaar (!) getouwtrek tussen alle betrokken partijen om dat stuk grond te saneren. Om te huilen. Maar Thea was helemaal in haar nopjes. Niet dat het zo lang duurde natuurlijk, ze heeft het echt met die mensen te doen gehad. Maar dat het uiteindelijk tóch lukte om het voor elkaar te krijgen. Zonder haar was dat niet gelukt. 

De andere 2 verhalen kenden eenzelfde rode draad. Meerdere partijen zitten elkaar in de weg, niemand neemt de verantwoordelijkheid, maar ondertussen is daar Thea. Die zoekt rustig door naar oplossingen, onderliggende belangen waarmee ze de samenwerkingspartners kan verleiden en stimuleren om uiteindelijk zonder morren in beweging te komen. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen om echt resultaat te boeken. 

Het inzicht in waar ze voor staat en hoe ze werkt is al fantastisch, maar we willen natuurlijk méér. Namelijk: hoe kan zij haar drive overbrengen tijdens de spreekmomenten die ze op haar werk heeft? Thea maakt het me makkelijk: ik zie een groot verschil in de manier van spreken die ze heeft als ze herinneringen van haar werk ophaalt en als ze me uitlegt wat voor functie ze heeft bij de gemeente. Bij het vertellen van de verhalen zie ik haar ogen schitteren, ze kijkt druk om zich heen en dan weer naar mij, ze glimlacht van oor tot oor. Als ze zichzelf professioneel wil voorstellen lijkt ze wel grijs te worden. Ze beweegt bijna niet, spreekt monotoon en er kan geen lachje af. Wat een wereld van verschil. Ik beschrijf aan haar wat ik zie. En opeens roept ze uit: “Oh yes! Ik mag mijn enthousiasme laten zien!” Ik kan alleen maar naar haar kijken en lachen. Ik voel met haar mee, wat een bevrijding en opluchting moet dat zijn. Dat je je niet hoeft in te houden als je over je werk praat. Dat je daar als een blij ei over mag praten, omdat je er zo blij mee bent en het zo leuk vindt. 

Ze vertelt – en daarom dacht ik terug aan mijn eerste stageschool – dat ze toen ze begon met werken er heeeel jong uitzag. (Nu nog steeds overigens, maar als je tegen de 50 loopt, is dat opeens een zegen.) Ze heeft zich vanaf toen ingeprent om zakelijk en professioneel over te komen. Dus niet glimlachen. Niet raar enthousiast zitten doen. Niet teveel bewegen. Niet teveel pieken en dalen in je stemgebruik. Oef. Ik snap het en tegelijkertijd word ik er triest van. Stel je eens voor dat we ons allemaal zo gedragen op ons werk. Dat wordt toch een ontzettend saaie boel? 

Moeten we ons dan allemaal laten gaan en het uitgillen van de pret tijdens ieder voorstelrondje? 

Als het je past, zou ik zeggen: ja! Ik vergelijk het wel eens met het echte leven: hoe zou je een gesprek voeren of jezelf voorstellen als het in je vrije tijd was? Die manier mag je ook op je werk gebruiken. Please do. Dat maakt je praatje beter én leuker om naar te luisteren.