Ik had het een beetje met hem te doen. Hij schrok echt. We zaten aan het diner en hij stelde de bekende vraag: “Hee San, wat doe jij nou eigenlijk precies?”

Ik vertelde enthousiast over mijn trainingsprogramma. Hij knikte geïnteresseerd. En zette toen opeens grote ogen op.

De arme man keek heel geschrokken. Ik vond het grappig en aandoenlijk tegelijk. Kon me bijna niet voorstellen dat hij zo’n schrikreactie had.

Maar toch zie ik het vaker bij managers. Ze schrikken ervan als ze beseffen dat niet iedereen hetzelfde verhaal gaat vertellen.

Newsflash: iedereen heeft een eigen verhaal. Je neemt jezelf mee naar je werk toch? Met je eigen achtergrond, ervaringen en persoonlijkheid. Natuurlijk heb je je eigen verhaal. En al je collega’s ook. Waarom moet je dan een standaard verhaal uit je hoofd leren voor je werk?

Ik zie het zo: samen met je team heb je een gezamenlijk verhaal. Een kapstok die duidelijk maakt waar je met zijn allen voor staat. En ieders jas heeft een eigen haakje aan die kapstok. Die haakjes hangen vast aan de kapstok, maar de jassen kunnen heel verschillend zijn.

Dus ieder vertelt zijn eigen verhaal, maar gezamenlijk brengen jullie dezelfde boodschap.

Of zoals een deelnemer van de teamtraining het helder verwoordde:

“Ik kan nu altijd en overal mijn verhaal doen.
Het is ons verhaal, wat ik op mijn eigen manier vertel. Er wordt oprecht naar me geluisterd.
Dat merk ik aan de reacties en vragen van mensen. Ze willen meer van me.”