In een van mijn eerdere blogs had ik het over een pijnlijk gesprek. (Want ik voelde me niet welkom.)
Wat deed ik? Heel erg mijn best om het mijn gesprekspartner naar de zin te maken. Ze zou haar tijd niet aan mij verspillen!
Wat nam ik mij voor om de volgende keer te doen? Het benoemen. Dat kan op diverse manieren.
- De ‘proces-check’:
“Wacht even. Ik zit ergens mee: ik heb het gevoel dat ik je kostbare tijd verbruik, terwijl je me zelf hebt uitgenodigd. Heb ik je uitnodiging niet goed begrepen?”
- De inhoudelijke vraag:
“Ik kwam voor een spar-gesprek. Ik heb het gevoel dat je me geen inkijkje in jouw toko wilt geven. Klopt dat? Waarom eigenlijk niet? Ik word daar nieuwsgierig van.”
- De emotie expliciet maken (Ik weet niet of ik dit zelf zou durven zeggen):
“Ik merk dat ik me niet op mijn gemak voel. Ik zit met samengeknepen billen aan tafel. Ik weet niet waardoor het komt, maar ik wil me liever ontspannen voelen. Zullen we even een momentje rust nemen?”
Klanten vragen mij: wat levert dat benoemen nou op?
Twee dingen:
- Je wordt zelf assertiever. (Dat klinkt als schreeuwerig, maar dat bedoel ik er niet mee. Het gaat om het verwoorden van je gedachten en gevoelens en tegelijkertijd open staan voor die van de ander.)
- Je plant een zaadje bij de ander. Jij benoemt iets wat de ander ook heeft gevoeld. Want de emotie die jij hebt, voelt de ander in min of meerdere mate ook. Omdat jij er woorden aan geeft, kan die ander er ook wat mee. Misschien niet direct. Maar reken maar dat jouw woorden impact hebben en dat de ander die zich nog gaat herinneren.
En zo help je elkaar om woorden te geven aan wat er speelt. Bij leuke, positieve dingen gaat dat vanzelf en bij pijnlijke dingen voel je een drempel om er iets over te zeggen. Toch?
Ik ben heel benieuwd naar jullie voorbeelden. Wanneer was jij trots op het benoemen van iets pijnlijks, en wat leverde je dat (later) op? Laat het hieronder weten in een reactie, zodat je anderen ermee kan inspireren. Ik kijk ernaar uit, dank voor het delen!